Μια μυστηριώδης γραία στοιχειώνει και καταδυναστεύει τη ζωή ενός λαμπρού νέου· ένας εξόριστος στον απώτατο Βορρά εξαπολύει έναν αδιανόητο αγώνα ενάντια στην αμείλικτη φύση· ένας προδομένος σύζυγος επιχειρεί να εκδικηθεί με απρόσμενη κατάληξη· και δύο αρχετυπικοί γραφιάδες επιδίδονται σ' έναν απρόσμενο και σπαρταριστό διάλογο με τη Μούσα τους....Τα διηγήματα της ανά χείρας συλλογής αποτελούν αντιπροσωπευτικά δείγματα των ποικίλων εκφάνσεων του φανταστικού, ενώ παρουσιάζουν εκλεκτικές συγγένειες κι επιρροές από τον Έντγκαρ Άλλαν Πόε, για την ποιητική του οποίου έτρεφε ιδιαίτερο θαυμασμό ο Αλαρκόν. Κοινό παρονομαστή των αναπάντεχων αυτών αφηγήσεων αποτελεί ο Θάνατος, ως ελλοχεύουσα σκιά και αέναη απειλή (έτσι που καθένα από τα διηγήματα αποτελεί κι ένα memento mori), ενίοτε δε και ως λύτρωση, αφού σύμφωνα με το συγγραφέα "ο θάνατος είναι το απάγκιο κάθε οδύνης"...
Ο Πέδρο Αντόνιο δε Αλαρκόν γεννήθηκε στην πόλη Γουάδιξ της Γρανάδας. Σπούδασε Νομική και Θεολογία. Ως νέος είχε πολιτική δράση με τα φιλελεύθερα αντιθρησκευτικα και ανατρεπτικά ρεύματα της εποχής του. Αργότερα πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο, του συντηρητισμού και του καθολικισμού. Κατατάχτηκε και πολέμησε στην Αφρική και από την εμπειρία αυτή έγραψε το "Diario de un testigo de la guerra de Africa" (Ημερολόγιο ενός αυτόπτη για τον πόλεμο της Αφρικής). Εκλέχτηκε βουλευτής και αργότερα ακαδημαϊκός.
Το έργο του έχει πολλά στοιχεία ρεαλισμού και ρομαντισμού, ενώ στα τελευταία χρόνια της ζωής του στρέφεται σε ηθογραφικά κείμενα, όπως το διάσημο "Sombrero de tres picos" (Τρίκωχο καπέλο), που έγινε γνωστό από τη μουσική του Μανουέλ δε Φάγια στο ομώνυμο μπαλέτο που ανέβηκε στο Λονδίνο το 1919.
