Η Σταυρούλα Δημητρίου έχει δύο ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό της και ένα μυθιστόρημα με τίτλο Η Χώρα του Κασσίτερου (που πήρε θαυμάσιες κριτικές: "Η Δημητρίου χειρίζεται καλά τη γλώσσα, το βασικότερο όμως που κάνει ελκυστικό και ευανάγνωστο το μυθιστόρημα είναι ο σεβασμός στην ιστορία, είτε αυτή χρησιμοποιείται σε πρώτο πλάνο, είτε ως αναγκαίο συμπλήρωμα στη μυθοπλασία").
...Σάστιζαν οι Φιλατινοί, όρθιοι στο αρχαίο μουράγιο, οι πραγματευτάδες με τα κοντραμπάντα πηδούσαν απ' τις βάρκες... εξαγόραζαν τις πληγές τους, στην Ντογάνα.
Το πλοίο βούλιαζε μαζί με το φορτίο του. Κουβαλούσε, είπαν, δηλητήριο...
Μια μέρα από την ιστορία του κόσμου είχε κιόλας τελειώσει. Το σωτήριον έτος 1814. Έτος εγείρας 1228 στο Φιλάτ.
Πόλη μυστήριο στο χωροχρόνο της χερσαίας Δυτικής Αρβανιτίας.Τα πανουκλιασμένα ρούχα παίχτηκαν στα ζάρια απ' τους ληστές και μοιράστηκαν στην πόλη κι έρχονταν από τον έναν στον άλλο και η αρρώστια από τον έναν στον άλλο, ώσπου κι ο θάνατος απ' τον έναν στον άλλο.
Η Σταυρούλα Δημητρίου γεννήθηκε στη Θεσπρωτία, μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, εισήχθη το 1983 στο Δικαστικό Σώμα. Από τότε υπηρετεί στο Πρωτοδικείο Αθήνας κατέχοντας σήμερα το βαθμό του Προέδρου Πρωτοδικών. Η ενασχόλησή της με την Ποίηση ξεκινάει από τα φοιτητικά της χρόνια. Θεωρεί ότι η Ποίηση δεν είναι υπόθεση ιδιωτική και μάλιστα, όπως λένε, αποσυρμένη. Είναι η προσέγγιση στα ορώμενα και στα δρώμενα μέσα από τη μέθοδο της παρατήρησης, η οποία εκφράζεται με το φιλοτεχνημένο λόγο. Γι' αυτό η Ποίηση πρέπει και να λέγεται και να γράφεται. Όσο για τη Δικαιοσύνη και την Ποίηση, αρχέγονες έννοιες και οι δύο, η ίδια πιστεύει πως οι δρόμοι τους πολλές φορές συγκλίνουν.
