Από το τέλος του 1943 ξέσπασαν ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τον ΕΔΕΣ στην κατεχόμενη Ελλάδα. Συγχρόνως υπήρξε και διαφορά απόψεως του Βρετανού πρεσβευτή Leeper, ως προς τους χειρισμούς και τον εφοδιασμό των ανταρτικών ομάδων από την Βρεττανική Στρατιωτική Αποστολή.
Είχε προηγηθεί τον Αύγουστο (με πρωτοβουλία της Βρεττανικής Στρατιωτικής Αποστολής) συνάντηση στο Κάιρο εκπροσώπων των αντιστασιακών οργανώσεων (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ-ΕΚΚΑ) για συνομιλίες με σκοπό μια πανεθνική συνεργασία.
Από την πρώτη όμως στιγμή, προβλήθηκε έντονα το ζήτημα της επανόδου του Βασιλέως, που πολλοί από τους εκπροσώπους δεν εδέχοντο, πριν από τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Τέλος υπεργάφη σχετική δήλωση των εκπροσώπων, την οποία αποδέχτηκε και η Ελληνική Κυβέρνηση (Τσουδερού). Υπήρξαν όμως έντονες αντιρρήσεις τόσο από τον ίδιο την Βασιλέα όσο και από τους Churchill και Roosvelt. Έτσι οι συνομιλίες για συνεργασία και διεύρυνση της Κυβερνήσεως δεν απέδωσαν και οι εκπρόσωποι γύρισαν στην Ελλάδα.
Ύστερα από αυτά δημιουργήθηκε μια νέα κατάσταση από τους πρώτους μήνες του 1944, τόσο στην κατεχόμενη Ελλάδα όσο και στη Μέση Ανατολή, με δύο καθαρά ευδιάκριτα στρατόπεδα. [...]
Σημειώνω ότι η έκδοση αυτού του τμήματος του ημερολογίου του Φιλίππου Στ. Δραγούμη (Απρίλιο-Οκτ. 1944) ήταν επιθυμία της Ζωής, που σήμερα εκπληρώνεται.
Ουσιαστική ήταν άλλωστε η συμβολή της, γιατί με υπομονή και μεθοδικότητα μετέγραψε με ακρίβεια το αρχικό κείμενο του ημερολογίου του πατέρα της με τη βοήθεια και του αδελφού της Μάρκου Φ. Δραγούμη. [...]
(Ι. Κ. Μαζαράκης Αινιάν, από την εισαγωγή)
Ο Φίλιππος Δραγούμης (1890-1980) ήταν πολιτικός, νομικός και διπλωμάτης.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του Στέφανου Δραγούμη και αδελφός του Ίωνα Δραγούμη. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο οποίο αναγορεύτηκε διδάκτορας. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους και στη συνέχεια, το 1914, εισήλθε στο διπλωματικό σώμα. Υπηρέτησε ως υποπρόξενος στο Γενικό Προξενείο της Αλεξάνδρειας, θέση από την οποία παραιτήθηκε για να ασχοληθεί με την πολιτική, μετά τη δολοφονία του αδελφού του, Ίωνα. Στις εκλογές της 1-14ης Νοεμβρίου 1920, εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Μακεδονίας, στην εκλογική περιφέρεια Φλώρινας-Καστοριάς. Έλαβε μέρος στις περισσότερες από τις εκλογικές αναμετρήσεις, με επιτυχίες αλλά και με αποτυχίες, ως ανεξάρτητος υποψήφιος, συνεργαζόμενος άλλοτε με τους αγροτικούς και άλλοτε με τους λαϊκούς. Εξελέγη βουλευτής Φλώρινας-Καστοριάς μεταξύ 1920-1922, 1926-1928, 1932-1933, 1933-1935, και το 1946-1949 στην εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης. Το φθινόπωρο του 1952 αποχώρησε από την ενεργό πολιτική. Το 1927 είχε λάβει μέρος στην επιτροπή σύνταξης του Συντάγματος. Το 1932 διορίστηκε Υπουργός Β. Ελλάδος στην κυβέρνηση Τσαλδάρη. Με την έναρξη της Κατοχής εγκατέλειψε την Ελλάδα και κατέφυγε στο Κάιρο, όπου βρισκόταν η κυβέρνηση. Εκεί διετέλεσε Υφυπουργός Εξωτερικών, θέση την οποία ανέλαβε και πάλι το 1946 στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη του Απριλίου 1946. Στην επόμενη κυβέρνηση Τσαλδάρη, του Οκτωβρίου 1946, χρημάτισε υπουργός Στρατιωτικών. Στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Κιουσόπουλου χρημάτισε υπουργός εξωτερικών ενώ σε αυτή του Πιπινέλη υπουργός Εθνικής Αμύνης. Το 1946 στάλθηκε στο Παρίσι ως μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας του Συνεδρίου Ειρήνης. Ήταν επίσης ισόβιο μέλος της Παγκείου Επιτροπής και πρόεδρος της Γλωσσικής Εταιρείας, θέση την οποία διατήρησε για πενήντα χρόνια. Μερικά από τα έργα που είχε συγγράψει ήταν: "Τα εθνικά δίκαια στη Διάσκεψη της Ειρήνης" (1948), "Επί του Κυπριακού ζητήματος" (1956), κ.ά., καθώς και το ημερολόγιό του των ετών 1916-1944, που εκδόθηκε σε πέντε τόμους. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 2 Ιανουαρίου 1980 και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο. Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Βαλαωρίτου, κόρη του Ιωάννη Βαλαωρίτη, και απέκτησε δυο παιδιά, τον Μάρκο και τη Ζωή.
(πηγή: Wikipedia, ημερομηνία επίσκεψης: 22.11.2013)
