Η ποίηση είναι έξοχο έργο του ανθρώπου. Ακόμη και σε μία εποχή "αντιποιητική" είναι έργο που αντιστέκεται στον σαδισμό των οικονομικών μεγεθών, στη σκληρότητα της μονομέρειας του "εγώ".
Ο Σεφέρης γράφει: "Ο ποιητής δεν είναι ποιητής, αν δεν νιώθει την ανάγκη και αν δεν επιτυχαίνει να μεταδώσει την ποιητική κατάσταση στους άλλους". Και αυτή η ποιητική κατάσταση είναι ένας τόπος ελευθερίας: ελευθερίας της σκέψης, ελευθερίας της έκφρασης, ελευθερίας της γλώσσας, ελευθερίας του βιώματος.
Ναι, η ποίηση είναι μια από τις ελευθερίες μας. Ο χώρος της αλήθειας του ενός που δεν παραβιάζεται από την αλήθεια των πολλών.
Οι ποιητές είναι "Ύποπτοι θαυματοποιοί που πυροβολούν τις λέξεις και γίνονται πουλιά" λέει ο Τάσος Λειβαδίτης. Ο αληθινός ποιητής γυρεύει βασανιστικά τη δική του αλήθεια. Αυτήν την αλήθεια αγωνίζεται να αποκαλύψει σ' εκείνους που ζητούν να αφουγκρασθούν τους ήχους των λέξεων του, τη μουσική του εκάστοτε ποιητικού λόγου· και όταν αυτό συμβαίνει "τα τέλματα γίνονται τρεχούμενα νερά" και ο κόσμος ξεδιπλώνει αβίαστα τα μυστικά στον ποιητή - ζηλωτή του καίριου. Σε αυτό πατάει ασφαλώς η ψυχή του παραδομένη στην "ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών" του αλεξανδρινού προγόνου.
"Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου", προτρέπει ο Αντρέας Εμπειρίκος.
Χωρίς το μυστικιστικό βλέμμα του ποιητή ο κόσμος μοιάζει αποσπασματικός, θρυμματισμένος. Αυτός προσθέτει τους κρίκους της ευαισθησίας στην αλυσίδα μιας όποιας ανόσιας καθημερινότητας. Αυτός ενοποιεί, χτίζει γεφύρια για να διαβεί το βλέμμα και συνακόλουθα ο στοχασμός:
"Ο χρόνος είναι γλήγορος ίσκιος πουλιών. Τα μάτια μου ορθάνοιχτα μες στις εικόνες του", γράφει ο Ελύτης. Χρειάζεται τον ποιητή η εποχή μας. Χρειάζεται τις τρισδιάστατες αισθήσεις του, τον μαγεμένο αυλό του, για να αναψηλαφήσει το ουσιώδες που του λείπει.
Πολλές φορές "Μας διώχνουνε τα πράγματα κι η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε" (Κων. Καρυωτάκης), γιατί "Η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ". (Γιώργος Σαραντάρης)
Αλεξάνδρα Παπασαραντοπούλου
