Η μορφή του πατέρα λειτουργεί ως σύμβολο της παλιάς τάξης πραγμάτων και ως ιδεολογικό στήριγμα μιας μορφής παραδοσιακής κοινωνίας, που μοιάζει να ανήκει πλέον στο παρελθόν. Οι εικόνες, τα πρόσωπα και οι τόποι που ανακαλεί στη μνήμη της η αφηγήτρια, αποτελούν στοιχεία μιας ιστορίας της οποίας η υποτιθέμενη "αυτοβιογραφική" γραφή, υπηρετεί απλά τις προθέσεις μιας σύγχρονης αλληγορίας. Στο κείμενο αυτό -που ισορροπεί ανάμεσα στην ποιητική νοσταλγία και στον πραγματισμό- διαγράφεται η de profundis συνομιλία με ένα αρχέτυπο που αποσύρεται, όχι μόνο από το χώρο των Ελληνικών εθνοκεντρικών οραμάτων, αλλά και από την Παγκόσμια σκηνή.
Η Νίκη Λοϊζίδη σπούδασε οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Το 1973 έφυγε για το Παρίσι όπου και ακολούθησε έναν ευρύ κύκλο μεταπτυχιακών σπουδών στην Ιστορία και Κοινωνιολογία της Τέχνης. Οι σπουδές και η διατριβή της, την οποία υποστήριξε το 1981 στην Ecole des Hautes Etudes, είχαν ως βασικό αντικείμενο έρευνας το σουρεαλισμό. Δίδαξε Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (1982-85) και από το 1985 διδάσκει στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1992 συμμετέχει στο πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών Ιστορίας της Τέχνης της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι μέλος της AICA (Διεθνής Ένωση Κριτικών Τέχνης) και συνεργάτης του CEAS (Κέντρο Κοινωνιολογικών Σπουδών για την Επικαιρότητα) της Σορβόννης, μέλος της Ελληνικής και Διεθνούς Εταιρείας Συγκριτικής Γραμματολογίας και μέλος του Συνδέσμου Επιστημόνων για την προώθηση της Κοινωνιολογικής Έρευνας της Ecole des Hautes Etudes. Έχουν εκδοθεί τα παρακάτω βιβλία: "Ο υπερρεαλισμός στην ελληνική τέχνη - Η περίπτωση του Νίκου Εγγονόπουλου" 1984, "Ο Τζιόρτζιο ντε Κίρικο και η σουρεαλιστική επανάσταση" 1987, "Ο μύθος του Μινώταυρου στην πρωτοπορία του μεσοπολέμου" 1988, "Απόγειο και κρίση της πρωτοποριακής ιδεολογίας" 1992, "Ημερολόγιο θεραπείας" (Νουβέλα) 1997.
