Οι συνήθειες, έλεγε ο Αριστοτέλης, αποκτιούνται με την επανάληψη ομοίων ενεργειών. Στα συμφραζόμενα, βέβαια, εκείνου η "επανάληψη" ήταν πράξη "προαίρεσης", έκδηλης δηλαδή προσωπικής επιλογής και προτίμησης. Όσο λοιπόν κι αν λέω να αναφερθώ κι εγώ σε κάτι που μοιάζει να μου έγινε συνήθεια, στην περίπτωσή μου πρόκειται, πάντως, για κάτι απόλυτα συμπτωματικό. Ήταν, πράγματι, μια σύμπτωση που φίλοι της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας στην Αθήνα με προσκάλεσαν -πάνε χρόνια τώρα- να πάρω κι εγώ μέρος, με μια ομιλία μου, στη σειρά ομιλιών που παρουσίαζαν στο κοινό τους με τον γενικό τίτλο: "Μια μέρα...": "Μια μέρα ενός Αθηναίου θεατή εν άστει Διονύσια", "Μια μέρα από την ζωή μιας αρχαίας εταίρας", "Μια μέρα από την ζωή ενός δασκάλου του 10ου αιώνα", "Μια μέρα από τη ζωή ενός αρματολού στο Πήλιο παραμονές της Επανάστασης", "Μια μέρα από τη ζωή ενός στρατιώτη στη Μικρά Ασία το 1922", "Μια μέρα από τη ζωή ενός αντικαποδιστριακού συνωμότη", "Μια μέρα ενός ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή", "Μια μέρα από τη ζωή ενός ηθοποιού τότε που ο ηθοποιός σήμαινε φως", κλπ. κλπ. Οι ίδιοι αυτοί φίλοι είχαν καθορίσει και τον χαρακτήρα, μαζί και τον στόχο, των ομιλιών εκείνων: "Επιχειρούν να ανασυνθέσουν", έγραψαν, "την καθημερινή δραστηριότητα ενός μη επώνυμου ανθρώπου σε κάποια φάση της ιστορίας μας... Σε μια τέτοια προπτική η σχέση μας με το παρελθόν πλουτίζεται, και στις νηφάλιες σταθμίσεις έρχεται να προστεθεί η αφή της ζωής." Όλα αυτά ήθελαν να πουν: ιστορίες φτιαχτές, ιστορίες όμως -αφού για το χτίσιμό τους έπρεπε να χρησιμοποιηθούν υλικά που να έφεραν τη σφραγίδα = να πρόσφεραν την εγγύηση της ιστορίας. Το γεγονός είναι ότι τελικά πήρα, πράγματι, μέρος στη σειρά των ομιλιών εκείνων: το κείμενο που τους διάβασα είναι αυτό που δημοσιεύεται πρώτο σ΄αυτόν εδώ τον τόμο. Αν τώρα στην τελευταία μου φράση έβαλα τη λέξη "τελικά", είναι για να δηλώσω πως την εποχή εκείνη θεωρούσα τον εαυτό μου εντελώς ακατάλληλο να συνθέτει τέτοιες "ιστορίες" -ας ήταν και μια μόνο. [...] (Από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ομότιμος καθηγητής του Α.Π.Θ. Τις βασικές φιλολογικές του σπουδές τις έκανε στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης δίπλα σε λαμπρούς δασκάλους. Μετεκπαιδεύτηκε στην Ιταλία και στην Γερμανία. Καθηγητής της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από το 1969 ως το 1996, οπότε και αποχώρησε οικειοθελώς από την ενεργό υπηρεσία, για να αφοσιωθεί στο συγγραφικό του έργο. Υπήρξε Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής και Συγκλητικός κατά το ακαδημαϊκό έτος 1977-1978 και πρώτος Πρόεδρος του Τμήματος Φιλολογίας κατά τα έτη 1984-1986. Για πέντε εξάμηνα πρόσφερε τις υπηρεσίες του και στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου ως επισκέπτης καθηγητής. Έλαβε μέρος σε πολλά συνέδρια (ιδίως για θέματα αριστοτελικά και ιπποκρατικά) και έδωσε πλήθος διαλέξεων στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Ασχολείται ιδιαίτερα με τον αρχαίο ελληνικό επιστημονικό λόγο. Από την άποψη αυτή γόνιμο έδαφος για έρευνα του προσφέρουν κατά κύριο λόγο τα αρχαία ελληνικά ιατρικά κείμενα, καθώς και τα κείμενα του Αριστοτέλη.
Κυριότερες εργασίες - βιβλία (πέρα από τα άρθρα και τις δημοσιεύσεις σε περιοδικά και σε εφημερίδες):
-Η παραγωγική κατάληξη -ικός στην προσωκρατική φιλοσοφία και στο Ιπποκρατικό Corpus (1968)
-Άρτεμις Ορθρία (1968)
-Ιπποκρατική ιατρική (1972)
-Αρχαία ελληνική μετρική (1975)
-Επίθετα από ουσιαστικοποιημένα επίθετα (1977)
-Πέντε φιλολογικά μελετήματα (1986)
-Αριστοτελικά μελετήματα (1986)
-Εν παρόδω Α΄ - Β΄ (1987-1995)
-Γλωσσικές παρατηρήσεις Α΄ - Β΄(1990-1994)
-Ιπποκρατική συλλογή Α΄(1991)
-Ο Δημήτρης Λυπουρλής στο Βαφοπούλειο (1998)
-Ην ποτε: Τρεις "ιστορίες" αρχαίας ελληνικής καθημερινότητας (1998)
-Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια, βιβλίο Β΄ (2000)
-Ιπποκράτης, τόμοι I-V (2000-2001)
-Λεξικό αρχαίων συγγραφέων, Ελλήνων και Λατίνων (μετάφραση από τα Γερμανικά, 1996).
Ένας άλλος τομέας που κίνησε με ιδιαίτερο τρόπο το ενδιαφέρον του είναι η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στη Μέση Εκπαίδευση. Πήρε μέρος σε πλήθος ειδικών σεμιναρίων, έκανε διαλέξεις, δημοσίευσε σχετικά άρθρα.
