O Νικόλαος Κεφαλίδης αναπολεί τα χρόνια που οι βαριές μπότες των εισβολέων αντηχούσαν από τα καλντερίμια στους δρόμους της Ελλάδας, όπου γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Η εξιστόρηση των απομνημονευμάτων του ξεκινά από τη δεκαετία του 1930, όταν κάποια κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα διαμόρφωσαν την πολιτιστική του ιδεολογία. Επρόκειτο για μία περίοδο κατά την οποία δημιουργήθηκαν οι συνθήκες ενός πολέμου, ο οποίος είχε ως κατάληξη την πείνα, την Αντίσταση και το θάνατο. Η εισβολή των γερμανικών και ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα είχε ως επακόλουθο την έκρηξη της ανεργίας, την έλλειψη τροφίμων, την αδυναμία ελεύθερων κινήσεων και την αβεβαιότητα για το μέλλον της ζωής των ατόμων. Όμως ο Κεφαλίδης και ο αδελφός του είναι μεταξύ αυτών που δεν υποκύπτουν εύκολα και μαζί με άλλους φίλους μπαίνουν στην Αντίσταση. Μέσα σε διάστημα ενάμιση χρόνου συλλαμβάνονται από την Γκεστάπο και κλείνονται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Βαγιανού της Θεσσαλονίκης. Θα χρειαστεί το θάρρος και η αποφασιστικότητα ολόκληρου του ελληνικού λαού για να επανακτήσει τη λευτεριά της η χώρα. Μετά την απελευθέρωση, ο Κεφαλίδης ετοιμάζεται για μια καινούρια επιχείρηση, αυτήν τη φορά στην Αμερική. Εκεί ακολουθεί μια καριέρα στην ιατρική και στη βιολογική χημεία. Γίνεται επιτυχημένος καθηγητής με διδακτορικά και στα δύο αυτά αντικείμενα.
Ο Νικόλαος Κεφαλίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Είναι απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έζησε στη Θεσσαλονίκη την περίοδο του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και της Κατοχής από τα γερμανικά και ιταλικά στρατεύματα και επέζησε μια περίοδο σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Μετανάστευσε στην Αμερική το 1947 και ακολούθησε σταδιοδρομία στην Ιατρική και τη Βιολογική Χημεία. Επισκέπτεται την Ελλάδα σε ετήσια βάση, με τη σύζυγό του. Συνταξιοδοτήθηκε από τη θέση του καθηγητή της Ιατρικής του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, το 1996.
