Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο νεαρός ανθρωπολόγος-γλωσσολόγος Don Kulick φτάνει στο Γκάπουν, ένα δυσπρόσιτο μικρό χωριό διακοσίων ανθρώπων στη βορειοανατολική Παπούα Νέα Γουινέα, στη μέση του τροπικού δάσους, έχοντας ακούσει ότι η γλώσσα που μιλούν οι κάτοικοί του, τα τάγιαπ, σβήνει. Αυτή η πρώτη επαφή με τον απομονωμένο μικρόκοσμο του Γκάπουν κράτησε εντέλει τρεις δεκαετίες, και σ’ αυτό το βιβλίο ο Kulick αποτυπώνει το χρονικό της έρευνάς του και της έντονα βιωματικής του εμπλοκής στη ζωή του χωριού και της βαθιά συναισθηματικής σύνδεσής του με τους ανθρώπους του.
Η γλώσσα είναι οι ομιλητές της· δεν υφίσταται ως αυτόνομη οντότητα. Για να τη μελετήσει κανείς πρέπει να εξοικειωθεί με την κουλτούρα και την καθημερινή τους ζωή: πώς μιλούν στα παιδιά τους, πώς τα συνετίζουν, πώς ερωτοτροπούν, πώς βρίζουν ο ένας τον άλλο, πώς λατρεύουν τον θεό τους, τι τρώνε και πώς επιβιώνουν. Το βιβλίο περιγράφει αυτό τον μικρόκοσμο και το γλωσσικό του αποτύπωμα, συνάμα όμως, με την αφηγηματικότητα και τον βιωματικό του χαρακτήρα, επανασυνδέει την ανθρωπολογική και γλωσσολογική έρευνα με τις ανθρωπιστικές τους βάσεις. Είναι μια μαρτυρία από πρώτο χέρι για το πώς μια κοινωνία βλέπει τον πολιτισμό της να φθίνει και την προγονική της γλώσσα να πεθαίνει, και συνάμα φωτίζει πώς η δυτική κουλτούρα έχει αγγίξει, ανεπιστρεπτί, ακόμα και τα πιο απόμακρα σημεία του πλανήτη.
