Το μαύρο της νύχτας έσμιξε με τη μουντάδα της παραφορτωμένης ατμόσφαιρας. Οι κορφές των αφρισμένων κυμάτων φωσφορίζουν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Τα πελώρια κύματα χτυπούσαν ανελέητα το σκάφος, πότε από την πλώρη, πότε από την πρύμη και πότε απί τις μάσκες και τα πλάγια. Όσο αγρίευε το κύμα και ο αέρας τόσο αγρίευε και το δικό μας βλέμμα, κάπως έτσι φαίνεται αγριεύει ο άνθρωπος στο πεδίο της μάχης, αψηφώντας το θάνατο. Είχαμε μπει για γερά στην κόλαση της άνισης μάχης, το μυαλό είχε θολώσει, δεν είχε περιθώρια για σκέψεις, όνειρα και φόβο. Όλη αυτή η αντάρα μας είχε μεθύσει. Ένας δονκιχωτισμός μας είχε κυριεύσει, ο καθένας μας έκανε και το παλικάρι υποστηρίζοντας ότι τούτο δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλες περιπτώσεις με άλλα βαπόρια. Το λογικό, ευτυχώς, είχε σαλέψει.
Με το δεύτερο βιβλίο του ο πολυταξιδεμένος μαρκόνης συγγραφέας κερδίζει σε βάθος και επιβεβαιώνει τη γοητεία που άσκησε σε κοινό και κριτικούς για την αυθεντικότητα της ματιάς του και την ποιητική της γλώσσας του. Ένας γνήσιος εκφραστής της ζωής και των καημών των ναυτικών και των ανθρώπων της θάλασσας.
Ο Νίκος Α. Παπανάστου γεννήθηκε το 1931 στο Μουζάκι της ημιορεινής Ηλείας. Τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο στον Πύργο. Ακολούθησε τον κλάδο του Εμπορικού Ναυτικού.
Μετά από μακροχρόνια υπηρεσία ασυρματιστή (μαρκόνη) σε ποντοπόρα πλοία, μεταπήδησε στη στεργιά εργαζόμενος στην ΥΠΑ και παράλληλα ως καθηγητής-διευθυντής σπουδών στη Ναυτική Σχολή "Θαλής".
Όμως η νοσταλγία της θαλασσινής ζωής και η συνεχής επαφή με το ναυτικό στοιχείο τον ώθησαν σε πρόωρη παραίτηση από την ΥΠΑ για να επανακάμψει στους ωκεανούς.
