ΕΡΕΙΠΙΑ
Ήμουν αηδόνι κι έγινα νοτιάς
με τ’ άστρο στη χούφτα
άγγελος λησμονιάς
γιασεμί της ασβεστωμένης εκκλησιάς σου
φιλί άχραντο της σκέψης σου
Αυγουστιάτικο μεθυσμένο φεγγάρι
μισάνοιχτο παραμύθι στην καλντέρα
της καρδιάς σου.
Ήσουν παιδί
κι ενηλικιώθηκες σε μια νύχτα
όταν έφυγαν τα πετροχελίδονα για πάντα.
Ψυχή μου, δεν συστεγάζονται τα ερείπια.
