Πώς θα ήταν μια γραφή που θα ήθελε να είναι σωματική; Τι θα ήταν οι λέξεις αν έσπαγαν; Αν άλλοτε ήταν θραύσματα γυαλιού που έκοβαν, άλλοτε φώτα που θέρμαιναν, ενίοτε καταφύγια που έσωζαν; Πώς θα ήταν η γραφή αν η γλώσσα ήταν παιχνίδι στα χέρια ενός παιδιού, αν ήταν σανίδα σωτηρίας ή ένας αστερισμός που κατεύναζε τη μεγάλη βραδεία νύχτα μας;
Οι ήρωες των διηγημάτων συνομιλούν με τη φθορά, την απώλεια, τον θάνατο, τη σεξουαλικότητα, την εξάρτηση, περιπλανώνται στα ερείπια της παιδικής ηλικίας, του γενέθλιου τόπου, της ερωτικής πίστης, κονταροχτυπιούνται με την κοινωνική πίεση, την εξουσία της γονεϊκότητας, τη βία και την αυθεντία, παραληρούν σε ένα αλλόκοτο θέατρο όπου ο ερωτισμός, ο ψυχικός τραυματισμός, τα ζωτικά ψεύδη και η εσωτερική τους διαπραγμάτευση είναι το σκηνικό μιας ονειρώδους κατασκευής, που μπαινοβγαίνει στον ξύπνιο μας και επιδρά πάνω μας κάποτε σαν νυστέρι και κάποτε σαν χάδι.
Θεραπευτική Επιδείνωση είναι ο διάμεσος χώρος της θεραπείας και της συμφιλίωσης με τα τραύματα και την απώλεια, στον οποίο η κατάσταση καθίσταται πρόσκαιρα επιδεινούμενη πριν την οριστική της βελτίωση και επούλωση.
Σαράντα μικροδιηγήματα και μια μεγάλη αφήγηση για τη γλώσσα ως φωτισμένο καταφύγιο.
