Ο πολιτικός λόγος των επώνυμων, αλλά και ανώνυμων Αθηναίων, όπως ο Θεμιστοκλής, ο Περικλής, ο Σοφοκλής, ο Ηρόδοτος, ο Σωκράτης, ο Αριστοφάνης, είτε από την καθέδρα των Σχολών τους, είτε από το ελεύθερο βήμα της Πνύκας, λειτούργησε έκτοτε και εξακολουθεί να λειτουργεί ως γονιμοποιό σπέρμα, ως σπερματικός λόγος, στην όλη πνευματική πορεία του δυτικού κόσμου και όχι μόνο. Πράγματι, ο λόγος αυτός, που διασώθηκε στα κείμενα του 5ου και 4ου π. Χ. αι., κατέδειξε και ανέδειξε την ιδιαιτερότητα του ελληνικού πολιτικού πολιτισμού στο μεσουράνημά του, την αθηναϊκή δημοκρατία, και άγγιξε τα όρια των δυνητικών ανθρωπίνων επιτευγμάτων, τα οποία έκτοτε προσπαθεί να φτάσει και να ξεπεράσει ο ανθρώπινος νους.
Στο ανά χείρας πρώτο βιβλίο της σειράς παρουσιάζεται ο Αριστοτέλης, η πολιτική του φιλοσοφία και η θεωρητική θέση απέναντι στην αθηναϊκή δημοκρατία. Η άποψή του είναι ότι στο δημοκρατικό πολίτευμα τον κυρίαρχο ρόλο διαδραματίζει η γνώμη της πλειοψηφίας. Αυτός είναι ο κανόνας που καθιέρωσε η αθηναϊκή δημοκρατία, ο οποίος αναγνωρίστηκε και επικρατεί σήμερα στα δημοκρατικά πολιτεύματα. Αυτή υπήρξε μεταξύ των άλλων η μεγάλη συμβολή του Σταγειρίτη στην πολιτική θεωρία και πράξη.
