Το πολιτικό ιδεώδες της ελευθερίας -το ιδεώδες της ελευθερίας που θα πρέπει να προάγει το κράτος- είναι το ιδεώδες της μη κυριαρχίας. Ωστόσο, κάθε κράτος που έχει αναλάβει το έργο της διαφύλαξης της μη κυριαρχίας αποτελεί το ίδιο μια δύναμη που απειλεί να κυριαρχήσει πάνω στους πολίτες του. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση εδώ ότι το κράτος δεν θα λειτουργήσει αυθαίρετα και αυταρχικά: καμία εγγύηση ότι θα σεβαστεί τα κοινά αναγνωρίσιμα συμφέροντα των μελών του. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να προφυλαχθούμε από αυτόν τον κίνδυνο; Υποστηρίζουμε ότι, για να λειτουργήσει η δημοκρατία, θα πρέπει να αναγκάσει το κράτος να χαράξει την πολιτική του με άξονα τα κοινά αναγνωρίσιμα συμφέροντα του λαού και μόνον αυτά. Μια εκλογική δημοκρατία θα μπορούσε να εξασφαλίσει την εξέταση και την πιθανή υιοθέτηση των πιο εύλογων προτάσεων σχετικά με το τι αποτελεί κοινό αναγνωρίσιμο συμφέρον. Είναι απαραίτητο, όμως, να συμπληρώσουμε την εκλογική δημοκρατία με μια αμφισβητησιακή μορφή δημοκρατίας, η οποία θα επιτρέψει στον λαό, σε άτομα και σε ομάδες, να υψώσει αποτελεσματικά τη φωνή του εναντίον πολιτικών και πρακτικών που δεν αντανακλούν κοινά αναγνωρίσιμα συμφέροντα, σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια.
Η υπαρκτή δημοκρατία έχει ατέλειες. Η ανάλυση μας υποδεικνύει διάφορους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε τις υπαρκτές δημοκρατίες. Το δημοκρατικό κράτος, αν κατανοηθεί σωστά, δικαιούται περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο καθεστώς να χαρακτηριστεί ελεύθερο κράτος. Είναι το μόνο κράτος το οποίο μπορούμε να φανταστούμε ότι είναι σε θέση να προστατεύσει τον λαό από την κυριαρχία, χωρίς να γίνει το ίδιο ένα όργανο κυριαρχίας.
Μη Διαθέσιμο
