Στα σαράντα τέσσερα ποιήματα της συλλογής, εκδιπλώνεται μια ιδιωτική γλώσσα, ένα κυριολεκτικό ιδιόλεκτον, όπου ο ποιητής αναδιφά την αντίστιξη ανάμεσα στα ενθυμούμενα αντικείμενα της εμπειρίας και στις βιώσεις που παραδίδουν τα γλωσσικά τους κειμήλια στον εκφραστή τους. To ιδιόλεκτον δε σημαίνει την παύση της επικοινωνίας, αλλά τον τερματισμό μιας ορισμένης παράφορης κίνησης ανάμεσα σε ποικίλα υποκείμενα. Σημαίνει ανεπίλυτες φράσεις, οι οποίες για την τελική εκπόρθησή τους θα πρέπει να παραδοθούν σε ένα μόνο ομιλούν ανθρώπινο πρόσωπο, αυτοκατανοούμενο και —γι’ αυτό— πλήρες. Ο ενικός ομιλητής της συλλογής, ενώ εναλλάσσει διάφορες personae, δεν αναχωρεί από τα νοήματα μιας έτερης γλώσσας· επιλαμβάνεται όμως ως πρόσωπο, εγείρεται εναντίον τους. Κύρια θέματα η ύπαρξη, ο θάνατος, το απόλυτο, η μεταφυσική, το ερωτικό σώμα και η απομόνωση του νου μέσα σε έναν κόσμο ειμαρμένο που υφίσταται με ευαρίθμητους τρόπους.
