Ένα πρωινό στη θάλασσα, μια όμορφη μελωδία, ένας άγνωστος που χαμογελά, μια ζεστή αγκαλιά.
Τάχα· τι θα άξιζε η μέρα μας αν δε βλέπαμε το φως του ήλιου και πώς θα ονειρευόμασταν χωρίς το φέγγος των αστεριών;
Μικρά, φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα, μέσα στην πολύπλοκη ζωή μας που, όμως, μας αποκαλύπτουν τη φαντασμαγορία που αναζητάμε.
Γιατί υπάρχει και ο πόνος, ο απέραντος ανθρώπινος πόνος, που μας καταβάλει και μας οδηγεί να βρούμε μια χαραμάδα ζωής, νοηματοδοτώντας τη με κάτι πιο υψηλό, πιο μεστό, εμπλουτίζοντάς τη με αγάπη προς τον άλλο, που γίνεται εαυτός μας. Και μόνον έτσι ανακαλύπτουμε την άγια χρησιμότητα των πραγμάτων.
Ικέτες είμαστε των απλών πραγμάτων, σε μια διαρκή προσπάθεια να ανατρέψουμε όσα μας συνθλίβουν και να οραματιστούμε ένα καλύτερο αύριο.
