Βολεμένη στην πολυτελή και ταυτόχρονα προστατευμένη ζωή που της προσέφεραν οι γονείς της μέχρι την ηλικία των δώδεκα, δεν υπήρχε τρόπος για την Ισμήνη να ξέρει την άλλη όψη του νομίσματος. Έμελλε όμως να τη γνωρίσει με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο, όταν ήρθε αντιμέτωπη με την απώλεια παραπάνω από μια φορά στη ζωή της και με μια μοίρα που τη δοκίμασε περισσότερο απ' όσο η ίδια το άξιζε. "Ισμήνη, κορίτσι μου, πρέπει να φανείς δυνατή", της είπε η μητέρα της μέσα από τα δάκρυά της. "Ο μπαμπάς έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων κι εμείς πρέπει να βρούμε τη δύναμη, όσο ακατόρθωτο κι αν φαίνεται τώρα αυτό, να συνεχίσουμε μόνες μας". Όταν το φοβερό αυτό νέο έφτασε στ' αυτιά της Ισμήνης, ήξερε πως ο κόσμος της δε θα ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος. Κοίταξε απλώς τη μητέρα της σαν χαμένη, με ένα απέραντο μόνο 'γιατί' ζωγραφισμένο στο όμορφο πρόσωπό της. Ένα 'γιατί' που θα ήθελε απλά να το φωνάξει όσο πιο δυνατά μπορούσε σ' εκείνον, ο οποίος αποφάσισε να της στερήσει έναν πατέρα που λάτρευε και να την αναγκάσει να ζει μέσα στον φόβο, την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Αρνούμενη όμως να ηττηθεί από τα δυσβάσταχτα δεινά που αντιμετώπιζε, ήταν αποφασισμένη να βρει το φως που θα φώτιζε τα σκοτάδια της. Θα ερχόταν τελικά η λύτρωση και η γαλήνη που απεγνωσμένα αποζητούσε η ψυχή της; Ποιοι θα ήταν οι εχθροί και ποιοι συνοδοιπόροι στον δύσβατο δρόμο που κλήθηκε να βαδίσει;
Η Μαρία Λιβυκού γεννήθηκε στην Άνω Βιάννο, στο Ηράκλειο Κρήτης, το 1963. Το 1981 έφυγε για σπουδές στη Βοστώνη των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1983 πήρε τη μετεγγραφή στο δεύτερο έτος του τμήματος της Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου των Αθηνών, απ' όπου και αποφοίτησε το 1987. Από το 1993 εργάζεται ως καθηγήτρια σε σχολείο της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο Ηράκλειο, όπου και ζει μόνιμα. Το Λιβυκό Πέλαγος είναι η θάλασσα κοντά στην οποία μεγάλωσε και όπου της αρέσει να περνάει τα καλοκαίρια της. Λατρεύει το απέραντο γαλάζιο της και είναι ένα από τα λίγα πράγματα που ηρεμούν την ψυχή και το σώμα της. Ως εκ τούτου, το "Λιβυκού" θέλησε να είναι το ψευδώνυμο που θα τη συνοδεύσει στη συγγραφική της πορεία. Το πραγματικό της επίθετο είναι Κοντονασάκη. Η συγγραφή ήταν μια επιθυμία ζωής κι ένας τρόπος για να εκφράσει συναισθήματα και απόψεις για πράγματα και καταστάσεις που πολλές φορές την έκαναν να χαίρεται, να λυπάται, να αγανακτεί ή να θυμώνει. Τον Οκτώβριο του 2018 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο "Ένας άνισος αγώνας" το οποίο είναι εμπνευσμένο από τη γυναίκα και τον αγώνα που δίνει καθημερινά για να ανταπεξέλθει στις αντιξοότητες που η ζωή φέρνει στον δρόμο της.
