Καρπός έρευνας 25 ετών, η Ιστορία του δημοσιογράφου Δημήτρη Σαπρανίδη αποτελεί το πανόραμα της ελληνικής γελοιογραφίας από τις απαρχές της στην αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Πλουτισμένη με περισσότερες από 2000 εικόνες - όλες σχολιασμένες και τεκμηριωμένες, αποθησαυρισμένες από εκατοντάδες έντυπα, μακροβιότατα ή βραχύβια, διάσημα ή λησμονημένα - η παρουσίαση του ακάματου συγγραφέα αποτελεί συνάμα και μια πρωτότυπη μορφή ιστοριογραφίας των Ελλήνων, ένα παιχνίδι εξιστόρησης με σκωπτικό ύφος. "Ακόμη πιο φανερά είναι ο μόχθος και η δαπάνη του εκδοτικού οίκου για μια δουλειά βιβλιοτεχνικά δύσκολη, για να παραδώσει στο κοινό βιβλίο άρτιο και εντυπωσιακό." (Αντώνης Καρκαγιάννης, Η Καθημερινή) "Φυλλομετρώντας το λεύκωμα του Δ. Σαπρανίδη ξεδιπλώνεται μπροστά μας η τραγική ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Όχι συμπυκνωμένη σε αίμα και δάκρυα αλλά αποτυπωμένη σε χαρτί, με μελάνι και τέμπερα, αυτή η ιδιότυπη αίσθηση της ιστορίας μπορεί να χαρίσει, εκτός από ένα πικρό χαμόγελο, την παραμυθία αλλά και την τόσο απαραίτητη σε όλους διδαχή." (Το Βήμα) "...ο Δημήτρης Σαπρανίδης... συγκέντρωσε ένα απέραντο και πολύτιμο υλικό και εξέδωσε ένα μνημειώδες έργο, που του προσυπογράφεται ως διπλό προσωπικό επίτευγμα, αφού από τη μια πλευρά καλύπτει ένα δυσαναπλήρωτο κενό, ελλείψει άλλων εργασιών στο ίδιο αντικείμενο, και από την άλλη το καλύπτει την κατάλληλη στιγμή, προτού δηλαδή η καταστρεπτική φθορά του χρόνου προκαλέσει μεγαλύτερες απώλειες στο εικονιστικό αρχειακό υλικό της νεότερης περιόδου της ελληνικής βιβλιογραφίας". (Η Εποχή) "Βιβλίον τερπνόν, άμα και διδακτικόν, που καταξιώνει τον πολυετή μόχθο του συγγραφέα του." (Ελευθεροτυπία)
Ο Δημήτρης Σαπρανίδης σπούδασε Καλές Τέχνες στην ΑΣΚΤ. Εργάστηκε στις περισσότερες δημοσιογραφικές ειδικότητες των εφημερίδων "Το Βήμα" και "Τα Νέα" (1955-1973), και προϊστάμενος ελεύθερου ρεπορτάζ στον Ριζοσπάστη (1975) και στη Μεσημβρινή (1980). Ήταν διευθυντής του περιοδικού "Συλλογή" (εκδόσεις Παπαχρυσάνθου, 1973), αρχισυντάκτης του περιοδικού "Αντί" (1974), διευθυντής στη "Ραδιοτηλεόραση" (1994-1997) και διευθυντής Εκδόσεων της ΕΡΤ απ' όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1998. Διετέλεσε κατά περιόδους αρχισυντάκτης δελτίων ειδήσεων της τηλεόρασης και υπεύθυνος ρεπορτάζ.
Κατά τη Δικτατορία, το 1967, διεγράφη από την Ένωση Συντακτών και καταδικάστηκε σε ενός έτους φυλάκιση. Το 1971, σε έκθεση ζωγραφικής του στην Αθήνα, παρουσίασε σαράντα αντιδικτατορικά πόστερ, από τα οποία κυκλοφόρησαν παράνομα το "Bus Only" και το "Χρονοδιάγραμμα", αλλά μετά τρεις μέρες η έκθεση έκλεισε βιαίως.
Ήταν δημιουργός και υπεύθυνος της εκπομπής "Μονόλογοι" (1976) και του πρώτου δίωρου teletext "Τηλέγραφος" (1985) στην τηλεόραση της ΕΡΤ-1. Επίσης στο Β΄ Πρόγραμμα Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ έκανε την πρώτη τρίωρη ζωντανή εκπομπή "Κάθε μέρα παντού" (1982).
Από τις εκδόσεις "Παπαζήση" εξέδωσε το 1974 έναν τόμο με την εισαγωγή στην "Πολιτική γελοιογραφία στην Ελλάδα: Από τα πρώτα βήματά της στην αρχαία Ελλάδα", ενώ το 2001 από τις εκδόσεις "Ποταμός" τον πρώτο τόμο της αναλυτικής "Ιστορίας της ελληνικής γελοιογραφίας" (από την αρχαιότητα ως το 1967) και το 2006 τον δεύτερο τόμο (από τη δικτατορία της 21ης Απριλίου ως τις μέρες μας). Το δίτομο αυτό έργο βραβεύτηκε το 2007 από το Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθανασίου Βασ. Μπότση και με το ειδικό βραβείο στη μνήμη του Απόστολου Μαγγανάρη.
Προηγούμενα βιβλία του: "Χρονικό του 1961: Όπως το είδαν οι γελοιογράφοι όλου του κόσμου" (εκδόσεις Φέξη, 1961), "Γέλια και δάκρυα στο εδώλιο" [από τα καθημερινά ευθυμογραφήματα του "24ώρου της Θέμιδας" που δημοσίευαν τα "Νέα" επί δέκα χρόνια (1963)], "Αρχίδαμε, Go Home!" [σάτιρα των κλασικών χρόνων στην αρχαία Αθήνα, (εκδόσεις "Εξάντας", 1979)], "Καλημέρα, Αντρέα. Γεια σου, Κώστα..." (εκδόσεις Χριστόπουλος, 1996) και το ιστορικό ημερολόγιο του αντιναυάρχου Γεωργίου Σαχτούρη "567 ημέρες στο Αιγαίο" [από τον ναυτικό αγώνα του '21 (εκδόσεις Βεργίνα, 1997)].
