[...] Ο Β΄ τόμος της "Ιστορίας της ελληνικής γελοιογραφίας" εξετάζει τις συνθήκες που διαμορφώνουν από τη Μεταπολίτευση και μετά την ποιότητα και τη "φόρμα" του "νέου" εικαστικού χιούμορ στην Ελλάδα με την παρουσία του εν ζωή "παλιού". Τα εισαγωγικά στο νέο και στο παλιό σηματοδοτούν απλώς τη σχετικότητα του χρονικού προσδιορισμού των λέξεων στην πιο κρίσιμη περίοδο της προσαρμογής και της εξέλιξής του με τα νέα δεδομένα στα ΜΜΕ. Η συνδρομή της δημοσιογραφίας στην επεξήγηση των επιμέρους γεγονότων είναι αυτό που θα θεωρηθεί αργότερα ιστορία. Ό,τι σήμερα θεωρείται αυτονόητο "διαβάζοντας" τις γελοιογραφίες, αύριο δεν θα είναι ούτε καν ανάμνηση. Γι' αυτό, το χιούμορ της καθημερινότητας στην κοινωνική και την πολιτική ζωή γίνεται ανεξήγητο όταν δεν "γράφεται" στον ενεστώτα χρόνο. Χρειάζεται η γραμματική της ιστορίας για να το κάνει κατανοητό και να το κατατάξει στα ντοκουμέντα της, σ' εκείνα ίσως που θα φανούν πιο χρήσιμα στον αναγνώστη. Γιατί, αν η ιστορία διδάσκει, τότε η πιο διδακτική ιστορία είναι εκείνη που "γράφεται" με γελοιογραφίες, όπου δεν κρύβονται τα λάθη και τα ελαττώματα ενός λαού. Και η Γελοιογραφία είναι ο καθρέφτης του. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)
Ο Δημήτρης Σαπρανίδης σπούδασε Καλές Τέχνες στην ΑΣΚΤ. Εργάστηκε στις περισσότερες δημοσιογραφικές ειδικότητες των εφημερίδων "Το Βήμα" και "Τα Νέα" (1955-1973), και προϊστάμενος ελεύθερου ρεπορτάζ στον Ριζοσπάστη (1975) και στη Μεσημβρινή (1980). Ήταν διευθυντής του περιοδικού "Συλλογή" (εκδόσεις Παπαχρυσάνθου, 1973), αρχισυντάκτης του περιοδικού "Αντί" (1974), διευθυντής στη "Ραδιοτηλεόραση" (1994-1997) και διευθυντής Εκδόσεων της ΕΡΤ απ' όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1998. Διετέλεσε κατά περιόδους αρχισυντάκτης δελτίων ειδήσεων της τηλεόρασης και υπεύθυνος ρεπορτάζ.
Κατά τη Δικτατορία, το 1967, διεγράφη από την Ένωση Συντακτών και καταδικάστηκε σε ενός έτους φυλάκιση. Το 1971, σε έκθεση ζωγραφικής του στην Αθήνα, παρουσίασε σαράντα αντιδικτατορικά πόστερ, από τα οποία κυκλοφόρησαν παράνομα το "Bus Only" και το "Χρονοδιάγραμμα", αλλά μετά τρεις μέρες η έκθεση έκλεισε βιαίως.
Ήταν δημιουργός και υπεύθυνος της εκπομπής "Μονόλογοι" (1976) και του πρώτου δίωρου teletext "Τηλέγραφος" (1985) στην τηλεόραση της ΕΡΤ-1. Επίσης στο Β΄ Πρόγραμμα Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ έκανε την πρώτη τρίωρη ζωντανή εκπομπή "Κάθε μέρα παντού" (1982).
Από τις εκδόσεις "Παπαζήση" εξέδωσε το 1974 έναν τόμο με την εισαγωγή στην "Πολιτική γελοιογραφία στην Ελλάδα: Από τα πρώτα βήματά της στην αρχαία Ελλάδα", ενώ το 2001 από τις εκδόσεις "Ποταμός" τον πρώτο τόμο της αναλυτικής "Ιστορίας της ελληνικής γελοιογραφίας" (από την αρχαιότητα ως το 1967) και το 2006 τον δεύτερο τόμο (από τη δικτατορία της 21ης Απριλίου ως τις μέρες μας). Το δίτομο αυτό έργο βραβεύτηκε το 2007 από το Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθανασίου Βασ. Μπότση και με το ειδικό βραβείο στη μνήμη του Απόστολου Μαγγανάρη.
Προηγούμενα βιβλία του: "Χρονικό του 1961: Όπως το είδαν οι γελοιογράφοι όλου του κόσμου" (εκδόσεις Φέξη, 1961), "Γέλια και δάκρυα στο εδώλιο" [από τα καθημερινά ευθυμογραφήματα του "24ώρου της Θέμιδας" που δημοσίευαν τα "Νέα" επί δέκα χρόνια (1963)], "Αρχίδαμε, Go Home!" [σάτιρα των κλασικών χρόνων στην αρχαία Αθήνα, (εκδόσεις "Εξάντας", 1979)], "Καλημέρα, Αντρέα. Γεια σου, Κώστα..." (εκδόσεις Χριστόπουλος, 1996) και το ιστορικό ημερολόγιο του αντιναυάρχου Γεωργίου Σαχτούρη "567 ημέρες στο Αιγαίο" [από τον ναυτικό αγώνα του '21 (εκδόσεις Βεργίνα, 1997)].
Μη Διαθέσιμο
