Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στην ιστορία της Προσχολικής Αγωγής, η οποία εξετάζεται στο ευρύτερο πλαίσιο της Ιστορίας της Παιδαγωγικής. Μελετά ανθρωπολογικές και παιδαγωγικές αντιλήψεις, πρακτικές ανατροφής και θεσμούς φροντίδας και εκπαίδευσης από τις απαρχές της κοινωνικής οργάνωσης μέχρι το 19ο αιώνα. Επιχειρεί: α) Να ανιχνεύσει τις ανθρωπολογικές αντιλήψεις που διάφορες ιστορικές περίοδοι και κοινωνίες διέθεταν για το παιδί, χωρίς όμως να περιορίζεται στην πρώιμη παιδική ηλικία (0-7 ετών), αλλά αντιμετωπίζοντας την παιδικότητα ως ενιαία, ευρύτερη κατηγορία, που αφορά στην περίοδο μέχρι την είσοδο στην εφηβεία. β) Να διερευνήσει τις παιδαγωγικές ιδέες που διατύπωσαν προσωπικότητες, οι οποίες ασχολήθηκαν πιο συστηματικά με τα προβλήματα της αγωγής, καθώς επίσης τις θεωρητικές τους κατασκευές και προτάσεις ή τις κοινωνικοπαιδαγωγικές τους παρεμβάσεις, όπου και όταν υπάρχουν, εστιάζοντας κυρίως σε ό,τι σχετικό αφορά ειδικότερα στην προσχολική ηλικία και κυρίως εντάσσοντας τις ιδέες αυτές στο πλαίσιο των ιστορικών και πολιτισμικών συνθηκών, που τις παρήγαγαν. γ) Να διερευνήσει τους θεσμούς αγωγής και εκπαίδευσης, με αποκλειστική πλέον επικέντρωση σ’ αυτούς της πρώιμης παιδικής ηλικίας.
Η Σοφία Χατζηστεφανίδου είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, Διδάκτωρ της Σχολής των Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης και επίκουρη καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης, Σχολή Επιστημών της Αγωγής, Πανεπιστήμιο Κρήτης. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στην Ιστορία των Εκπαιδευτικών Θεσμών και των Παιδαγωγικών Ιδεών, την Ιστορία Προσχολικής Αγωγής, τις Εκπαιδευτικο-πολιτικές Παρεμβάσεις διεθνών οργανισμών και την Εκπαιδευτική Πολιτική στην ιστορική τους εξέλιξη.
