[...] Το θεατρικό κοστούμι σήμερα εκφράζει δυναμισμό, και αυτονομία, από μόνο του, δεν είναι μόνο χαρακτήρας, αλλά επάνω απ' όλα Σύνθεση.
Όπως το σκηνικό οργανώνεται γλυπτικά, έτσι και το κοστούμι βασίζεται σε σχέσεις όγκου και μεγέθυνσης.
Ο ενδυματολόγος πρέπει να τολμά να καταπιάνεται με τα πιο ανόμοια υλικά, να εξαντλεί τους πιο τολμηρούς συνδυασμούς και να συνταιριάζει με μέταλλα ή πλαστικές ύλες, τα πιο διαφορετικά είδη υφασμάτων.
Το ζωντανό θέατρο θέλει τόλμη φαντασία δυναμισμό, καινούργια έκφραση, καινούργιους τρόπους, καινούργια υλικά, τίποτα δε πρέπει να δεσμεύει, να εμποδίζει την οντότητα του, τις δημιουργικές του αναζητήσεις.
Το σύγχρονο ζωντανό θέατρο είναι ανήσυχο, πολεμικό, επιδρά στο κοινό σαν σοκ και γροθιά, σα μυστήριο και συλλαλητήριο, σα διαμαρτυρία και αγανάκτηση.
Όταν εγκαταλείπουμε μια ζωντανή παράσταση πρέπει να νοιώθουμε μουδιασμένοι, σχεδόν μεταφυσικοί. [...]
(από το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου)
Ο Φαίδων Πατρικαλάκις γεννήθηκε στη Δράμα. Σπούδασε αρχικά στη Σχολή Βακαλό και στη συνέχεια στο Παρίσι, στην Academie Julian, στην Academie du Feu, με την καθοδήγηση του Jabot, και στην Ecole de Dessin Applique a la Mode Historique. Το Θέατρο Σκιών, ο Θεόφιλος αλλά και οι ανθρώπινες μορφές του Picasso αποτελούν τις αφετηρίες της έντονα χρωματικής ζωγραφικής του. ("Αγαπώ τα χρώματα που 'ναι γευστικά, τους ήχους που με κάνουν να ταξιδεύω, τα όνειρα που με πλημμυρίζουν με υπερβατικούς παλμούς, τα ταξίδια που μου αποκαλύπτουν μουσικούς ρυθμούς και μεταμορφώνουν και μένα σε ρυθμό απεριόριστου χρωματικού αισθησιασμού"). Μέσα από τα στοιχεία λαϊκής αγιογραφίας, ειδωλίων, ξεχωριστών μορφών τέχνης που συνάντησε στα ταξίδια του σε χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής , διαμόρφωσε έναν κόσμο χρωματικής πανδαισίας, που κινείται μεταξύ ονειροπόλησης, παιδικότητας και γαλήνης. Στο έργο του ωστόσο δεν μπορεί να μην αναγνωρισθεί μια μακρά και έντονη μοναχικότητα, ευανάγνωστη ακόμα και στα γλυπτά ή στα κεραμεικά του. ("Ωστόσο στις μορφές μου δεν επιδιώκω το ρεαλισμό, την αληθοφάνεια, αλλά μια ευγλωτία δυναμικών ρυθμών και εντάσεων"). Από το 1960 ασχολήθηκε παράλληλα και με τη σκηνογραφία. Πρώτη του δουλειά τα σκηνικά για τον "Ματωμένο γάμο" στην Alliance Francaise. Στο Παρίσι εργάστηκε από το 1961 μέχρι το 1964 και αργότερα στην Ελλάδα σε συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν (1967-1973), το ΚΘΒΕ (1970), το Θέατρο Στοά (1971), το Θέατρο Καρέζη-Καζάκου στο "Μεγάλο μας τσίρκο" (1973-1974), το Ανοικτό Θέατρο κ.ά.
Παράλληλα με τις εκθέσεις του ζωγραφικής σε Ελλάδα και Ευρώπη, δημοσίευσε μια σειρά βιβλίων για τη ζωγραφική,τη σκηνογραφία, τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες -με έντονο το εικαστικό αλλά και το ποιητικό στοιχείο. ("Ταξιδεύοντας ανακαλύπτουμε τη μουσικότητα των τόπων και των χρωμάτων"). Το 2000 παρουσίασε τα ειλατήρια, μια σειρά από πίνακες με λαδοπαστέλ πάνω σε χαρτί για τα οποία είχε γράψει: "Το χαρτί μου δίνει μεγάλη συγκίνηση με τη ζωντάνια και την αμεσότητά του. Κυρίως το χαρτί το αδρό, το τσαλακωμένο σε πολλαπλά αναδιπλώματα και σε αλλεπάλληλα επίπεδα.Το τσαλακωμένο χαρτί αποκτά μια γλυπτική διάσταση, είναι πιο ελαστικό και δραματικό". Έργα του κόσμησαν το 24ο τεύχος του "Μανδραγόρα" (Οκτώβριος 2000) ενώ από τις ομώνυμες εκδόσεις κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Η αρπαγή του βελούδου" (2001).
Μη Διαθέσιμο
