Στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι από μαύρο μαόνι, αλλά και στο ξύλινο πάτωμα, παντού ήταν στιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο χιλιάδες βιβλία, χωρίς καμμιά μεθοδολογία και τάξη. Ξεχώρισα τους "Πανδέκτες" τού Ιουστινιανού και τις "Νεαρές", δίπλα στους "Πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου", του Φλωμπέρ. Οι "Βρυκόλακες" του Ίψεν κοιμόντουσαν πάνω στην "Παρακμή της δύσης" του Σπένγλερ, και ο "Δον Κιχώτης" του Θερβάντες ακουμπούσε την πονεμένη απ' τις ξυλιές ράχη του, στις "Ελεγείες του Ντουΐνο" του Ρίλκε.
Το "Εγκώμιον του εγκλήματος" του Μαρξ, το "Εγκώμιον της Μωρίας" του Εράσμου και το τελευταίο βιβλίο της καθηγήτριας Φραγκοπόδη, γνωστής οπαδού της ερασμιακής προσφοράς, ήταν δεμένα μαζί, με κόκκινη μεταξωτή κορδέλλα εισαγωγής. Το "Δεύτερον δάνειον της ανεξαρτησίας" του Τάσου Λιγνάδη, ήταν εκεί, νεκραναστημένο, μπροστά στα μάτια μου. Οι "Επιστολές" του Ιουλιανού και ο "Δεκαπενταετής πλοίαρχος" του Βερν, έστεκαν σεμνά, παράμερα. Το "Εγκώμιο της σκιάς" του Μπόρχες και η ογκώδης "Βίβλος του Τειρεσία", κοινή έκδοση των δώδεκα μεγαλύτερων τραπεζικών ιδρυμάτων, ήταν μαζί, δεμένα σε τόμο. Ακόμη διέκρινα...
Ο Λέανδρος Πολενάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών και στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales στο Παρίσι. Είναι διδάκτωρ του τμήματος Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και Πολιτιστικής Διαχείρισης του Παντείου Παν/μίου Αθήνας. Διατηρεί τη μόνιμη στήλη θεατρικής κριτικής της εφημερίδας "Αυγή" από το 1978.
Έχει μεταφράσει κλασικούς και νεώτερους συγγραφείς από τέσσερις γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ρωσικά) όπως επίσης και αρχαίους έλληνες από το πρωτότυπο. Έχει συνεργαστεί με τα κυριότερα επιστημονικά και λογοτεχνικά περιοδικά και έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία ποίησης και πεζογραφίας. Δίδαξε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Πάτρας, ενώ διδάσκει σε δραματικές σχολές.
