... μάθαμε να σκεφτόμαστε έτσι, σ' αυτή τη χαμένη αλλ' ανθρώπινη και ελεύθερη γειτονιά, με αυτούς τους ζωντανούς ποικίλους φίλους. Στα πολλά και διάφορα κινητά παιχνίδια που θέλανε κρίση και ταχύτητα. Στα ψαρέματα και τα κυνήγια όπου χρειαζόταν υπομονή και μάτι. Στις αθλητικές και βιοτικές καταπονήσεις, που απαιτούσαν ανάλωση ψυχοσωματική. Στους έρωτες που σεβόντουσαν το ένστιχτο και τη γυναίκα. Στις συνεργασίες που είχαν καλοπιστία, στα πειράγματα που δεν πίκραιναν, στα λάθη που συχωριόντουσαν. Αλλά -και το κυριότερο, στις ατυχίες και δυστυχίες, που βρίσκαμε συμπάθεια, συμπαράσταση και παρηγοριά μ' αυτή την τόσο ανθεκτική, στο χρόνο και στις ανισότητες συντροφιά.
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ο Κωνσταντίνος - Χριστόφορος Ροδοκανάκης γεννήθηκε στις 11 Μαρτίου 1924 στη Θεσσαλονίκη. Μαθήτευσε στο Πρότυπο Δημοτικό Σχολείο και στο Α΄ Γυμνάσιο Αρρένων της πόλεως. Το 1942 έγινε δεκτός στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου δεν μετέβη λόγω της Κατοχής. Το 1943 μεταγράφηκε στη νεοσύστατη Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης, απ' όπου απεφοίτησε το 1950. Επί τέσσερα χρόνια, παράλληλα με τις σπουδές του, δούλεψε υπάλληλος σε δημόσια υπηρεσία και μεταφραστής αγγλικών κειμένων σε εφημερίδα, καθώς η οικογένεια του καταστράφηκε οικονομικά με τη γερμανική εισβολή. Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό 42 μήνες, το πλείστο στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, ως ιατρός Τάγματος Προκαλύψεως. Το 1956 πήρε την ειδικότητα της παθολογίας. Στη συνέχεια, με υποτροφία του Γαλλικού Κράτους μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι, όπου απέκτησε τίτλο Assistant και ύστερα Καρδιολόγου και Διδάκτορος στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο με "άριστα παμψηφεί". Η διατριβή του αποκάλυψε τη σημασία της αυτόματης ινωδόλυσης στην αυτοΐαση αρτηριακών θρομβοεμβολών, και συνιστά διεθνώς ευρεία και πρωτότυπη έρευνα, που προοιώνισε τα σύγχρονα θρομβολυτικά φάρμακα. Πέτυχε και υποτροφία της Αμερικανιής Ιατρικής Εταιρείας (1965) για μετεκπαίδευση στη Βιέννη. Εργάσθηκε 7 χρόνια ως διευθυντής παθολογικών τμημάτων ιδιωτικών κλινικών, 14 χρόνια άμισθος σε νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης, και στο ΤΕΒΕ έμμισθος αρχίατρος Β. Ελλάδος, έπειτα δε γενικός αρχίατρος στην Αθήνα μέχρι το 1982. Χρημάτισε γενικός γραμματέας της Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης και της Βαλκανικής Ιατρικής Ενώσεως, εκπρόσωπος της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας στη Βόρεια Ελλάδα, μέλος του διοικητικού και πρόεδρος του πειθαρχικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης και της Γαλλικής Καρδιολογικής Εταιρείας. Απέκτησε διπλώματα αγγλικής, γαλλικής και γερμανικής γλώσσας. Δημοσίευσε 33 άρθρα, σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, και παρακολούθησε ενεργώς 66 συνέδρια στην Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική. Δούλεψε σε συντακτικές επιτροπές ιατρικών περιοδικών επί 16 έτη. Υπήρξε επίτιμος Ιατρός των προξενείων Γαλλίας και Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη επί 25 έτη. Το 1998 διέκοψε την επί 47 χρόνια άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος. Έχει συγγράψει και εκδόσει εκτός εμπορίου τρία βιβλία: "Ιστορίες μιάς χαμένης γειτονιάς (1988), "Επίπλευση ... όπως-όπως" (1993) και "Ο Μαύρος, ο Σταύρος κι εγώ" (1995), που έχουν τύχει επαινετικών σχολίων από επώνυμους κριτικούς και λογοτέχνες. Το τελευταίο κυκλοφόρησε και στην αγγλική γλώσσα από λονδρέζικο εκδοτικό οίκο. Συνδέθηκε φιλικά με τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, τον Γιάννη Σβορώνο και το ζεύγος Τηλέμαχου και Ρούλας Αλαβέρα, τους οποίους ευγνωμονεί επειδή "του άνοιξαν τα μάτια να βλέπει πίσω από το -εκάστοτε- απατηλό φαινόμενο", όπως λέει ο ίδιος. Παντρεύτηκε το 1956 με την Έμμη Αρφαρά και απέκτησαν τέσσερα παιδιά.
