Το παρόν βιβλίο προτείνει μία διπλή γενεαλογία της επιστημονικής πειθαρχίας των Διεθνών Σχέσεων στην Ελλάδα, υπό την προγραμματική σκοποθεσία της μεταθεωρητικής ατζέντας της Αγγλικής Σχολής των Διεθνών Σχέσεων.
Η ιστοριογραφική αφήγηση τίθεται μέσα στο πλαίσιο της αναστοχαστικής και ερμηνευτικής προσέγγισης και ανάλυσης των διεθνολογικών όψεων και πτυχών αυθεντικών κειμένων πρωτοπόρων Ελλήνων στοχαστών από την Αρχαιότητα έως σήμερα.
Προτείνοντας μία αρχαιοελληνική και μία νεοελληνική γενεαλογία, ένα είδος διεθνολογικού κανόνα συγγραφέων και αυθεντικών κειμένων, επιχειρούμε, στο μέτρο του εφικτού, να ιχνηλατήσουμε τις οντολογικές, επιστημολογικές και μεθοδολογικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση μίας εθνικής επιστημονικής κοινότητας και ως εκ τούτου τη συγκρότηση μίας εθνικής ταυτότητας των Διεθνών Σχέσεων στη χώρα μας.
Η μεταθεωρητική συζήτηση είναι η μετωνυμία της πειθαρχικής αυτογνωσίας.
Μέσα από το στοχαστικό πρίσμα της Αγγλικής Σχολής των Διεθνών Σχέσεων, που, στις αρχές του 21ου αιώνα, αποτελεί το αναστοχαστικό όχημα αφενός για την ανέλιξη του επιστημονικού κλάδου της διεθνούς πολιτικής συνολικά, αφετέρου για την ανάπτυξη μίας εθνικά πολυφωνικής διεθνολογικής κουλτούρας, στοχεύουμε στην ανάδειξη μίας problematique, η οποία βρίσκεται στην αιχμή της σύγχρονης Διεθνούς Θεωρίας.
