Σταλαγματιές λάδι στο καντήλι του χρόνου. Για να μη σβήσει.
Έτσι βλέπω εγώ τα "Καθημερινά" του αγαπητού μας Δημήτρη. Μα... ναι, γράφει για την επικαιρότητα ίσως να πει κάποιος βιαστικά, γενομένης μιας συζήτησης χωρίς να το πολυσκεφτεί και μες στη βιασύνη του να τα προσπεράσει, έτσι σαν χάδι τ' αγεριού που περνά και ξεμακραίνει το εκάστοτε θέμα της επικαιρότητας. Μια άχνα καπνού που διαλύεται και μένεις να την κοιτάς σα χαμένος.
Όμως ο Δημήτρης Φρεζούλης έχει την ικανότητα να την κρατά στα χέρια του. Πρόσωπο οικείο, ζεστά ανθρώπινο, είναι σε θέση να μετράει το σφυγμό της κάθε μέρας. Να στοιβάζει τα γεγονότα το ένα πάνω στ' άλλο, να τα παίρνει τρυφερά απ' το χέρι, να τα σεργιανίζει. Στιγμές φευγαλέες συγκινητικές, αρκετές φορές δροσερές, ωστόσο δεμένες μ' αόρατα σχοινιά στο διάβα της ζωής μας.
Χρόνια τώρα στο ίδιο πόστο μας πληροφορεί, μας προτρέπει γενναία μ' ένα ευγενικό θάρρος, για κάθε ωραίο και ηθικό, μας προκαλεί και μας αφυπνίζει, ακολουθώντας βήμα-βήμα τα γεγονότα του καιρού μας, άλλοτε διαμαρτύρεται κραυγαλέα για μια ασχήμια που μας περιβάλλει, ενίοτε αναμοχλεύει μνήμες που 'χουν αφεθεί στη λήθη και συχνά μας κάνει νοσταλγούς μιας ξεχασμένης ομορφιάς.
Σπάνια του ξεφεύγει κάτι σημαντικό και τότε σπεύδει αμέσως να μας πληροφορήσει με μια αθώα ενοχή που μας προκαλεί συγκίνηση λες κι έχει ορίσει τον εαυτό του φύλακα του τώρα της ζωής μας. Αυτού του τώρα που χτίζει το αύριο, γίνεται θεμέλιο και το σφιχταγκαλιάζει πριν γίνει ανάμνηση γλυκιά, πικρή ή κι απ' τα δύο, γλυκόπικρη.
Θέλω ακόμα ν' αναφερθώ στον απέριττο λόγο του. Στην πρωτιά ενός λόγου που δε μιμείται κι είναι ατόφιος. Όπως ατόφια είναι και η καλλιέργεια της ψυχής του που ξεχειλίζει μέσα απ' τις γραμμές των βιβλίων των "Καθημερινών" φροντισμένα όπως πάντα με μεράκι απ' το εργαστήρι του Αντώνη και Γιάννη Παληού.
Ευγνωμοσύνη πηγάζει από μέσα μου γι' αυτούς τους καρπούς μιας εύφορης γης που μας προσφέρει απλόχερα, πλουτίζοντας το περιβόλι της ζωής μας. Εύχομαι τα σπουδαία "Καθημερινά" του Δημήτρη Φρεζούλη, τα αγαπημένα, να είναι πάντα κοντά μας, να μας χαρίζουν στιγμές όμορφες, ζεστές, ανεκτίμητες.
Χρίστος Στεργ. Μπελλές
Ο Δημήτρης Φρεζούλης γεννήθηκε στην Μυτιλήνη του 1950 αλλά πέντε χρόνια αργότερα, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Χίο. Στα γυμνασιακά χρόνια του ήταν ανταποκριτής των αθλητικών εφημερίδων "Ομάδα" και "Φως των Σπορ". Από το 1971 μέχρι το 1984 ήταν ασυρματιστής στα ποντοπόρα πλοία. Το 1984 προσελήφθη στο Πρωτοδικείο Χίου. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες "Ειδήσει της Χίου" και "Χιακά Επίκαιρα". Από το 1986 μέχρι το 1992 βρέθηκε στο "Χιακό Λαό" ως αρχισυντάκτης στην αρχή και στη συνέχεια ως διευθυντής σύνταξης. Το 1992 ανέλαβε αρχισυντάκης στην εβδομαδιαία "Αλήθεια" που μετατράπηκε ένα χρόνο αργότερα σε ημερήσια. Το 1993 ήταν από τις ψυχές έκδοσης της εφημερίδας "Αθλητική Χίος" και τον ίδιο χρόνο της μηνιαίας πολιτιστικής έκδοσης "Χιόνη" που συνεχίζει να κυκλοφορεί για ενδέκατο συνεχόμενο χρόνο. Το 1990 και το 1993 παρουσιάζει την ραδιοφωνική εκπομπή "Φωνή βοώντος" αρχικά στο "Χιακό Λαό" και στη συνέχεια στο "Χίος Ράδιο-Αλήθεια". Από το 1994 επιμελείται και παρουσιάζει από την "Αλήθεια ΤV" τις εκπομπές "Ανθρώπινες διαδρομές" και "Περιοδικό".
Διετέλεσε επί δώδεκα χρόνια πρόεδρος του Συλλόγου Δικαστικών Υπαλλήλων Χίου και για τέσσερα χρόνια πρόεδρος του Μορφωτικού Εκπολιτιστικού Ομίλου Θυμιανών.
Είναι παντρεμένος με τη Φρόσω Γούλα από το 1973 και έχουν αποκτήσει δύο παιδιά.
