Σ’ έναν βράχο του Αιγαίου είχε τον θρόνο της· εκεί ένιωθε βασίλισσα η γιαγιά Θαλασσινή. Αγνάντευε, θυμόταν, προσευχόταν και γέμιζε η ψυχή της… Παρότι ήταν ολομόναχη στη ζωή, η αγκαλιά της δεν έμενε ποτέ άδεια. Όπως και το σπίτι της, που γέμιζε γιατί ήξερε να δίνει αγάπη από την ψυχή της. Κυρίως στα παιδιά!
Πανηγύρι στηνόταν στο φτωχικό της, παραμονές Χριστουγέννων! Μακάρι να ήμασταν κοντά να το ζούσαμε κι εμείς!
Ένα βιβλίο γραμμένο με ευαισθησία για τη μοναξιά της τρίτης ηλικίας. Ένα βιβλίο για μικρούς και μεγάλους.
