Ιούνιος 1989. Μια ελληνική οικογένεια. Δηλαδή, ένα κουτί ερμητικά κλειστό. Το ένα πρόσωπο καθρεφτίζεται στο άλλο. Ο πατέρας στη μάνα του, η κόρη στον πατέρα της, η μάνα στη δική της μάνα. Με τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια, αρχίζουν να μοιάζουν μεταξύ τους, στις εκφράσεις, στις κινήσεις, στις λέξεις. Και, προπαντός, στις βαθύτερες σκέψεις. Παίρνει ο ένας απ’ τον άλλον. Διαφορετικά τα δοχεία, αλλά συγκοινωνούντα. Άλλη μορφή, μα ίδιο το πολύπλοκο περιεχόμενο. Και δεν το παραδέχονται.
Φωνάζουν πως είναι αλλιώτικοι. Συγκρούσεις, μεγάλες καταστροφές, συγκινητικές παρηγορίες, αναπάντεχα γκρεμίσματα, ονειρικοί έρωτες, διαψεύσεις, χαρούμενες συνευρέσεις και ετεροχρονισμένες μεταμέλειες. Κι όμως, ο καθρέφτης συνεχίζει να δείχνει πανομοιότυπα τα διαφορετικά. Ναι, η οικογένεια είναι ένα κουτί ερμητικά κλειστό. Κανείς δεν ξεφεύγει. Όσα χρόνια κι αν περάσουν.
