Έξω από τις αυλόπορτες του Κάμπου υπήρχε μία, ίσως και δυο, πέτρινη πεζούλα. Εκεί πατούσαν για ν’ ανεβαίνουν στα ζώα, εκεί ξεκουράζονταν οι περαστικοί, εκεί κάθονταν το βραδάκι οι Καμπούσοι να ξεκουραστούν και να μιλήσουν με τους γειτόνους. Ήταν κι οι ταχτικοί ολοήμεροι θαμώνες, οι γνωστοί ακαμάτες (οι «άρχοντες της δροσοπεζούλας», όπως τους έλεγαν), που κάθονταν εκεί όλη μέρα. Υπήρχαν και μεγαλύτερες πεζούλες, στις διασταυρώσεις, όπως αυτή έξω από το Ράλλικο στον Κοκκαλά (το «πολυξενείο» που λέμε), μάλλον για να γίνονται οι συγκεντρώσεις της γειτονιάς. Ήταν και οι πεζούλες έξω από τις εκκλησιές, για να παίρνουν μια ανάσα πριν μπουν στην εκκλησιά και να παίρνουν ένα καφέ ή ένα λουκούμι μετά την εορτή. Σ’ αυτές τις πεζούλες μικρός άκουγα τους παππούδες να λένε τις σοφές ιστορίες κι έμαθα τα καμπούσικα ήθη και έθιμα. Σήμερα λίγες μένουν, τις χαλάσαμε για να περνούν άνετα τα αυτοκίνητα. Συνεχίζοντας την παράδοση, εκεί βρισκόμαστε μερικά βράδια και λέμε στα εγγόνια μας τις σοφές ιστορίες και τις συνήθειες των Καμπούσων.
Γεννήθηκα τον Απρίλιο του 1954 στη Χίο. Έζησα και μεγάλωσα μέσα στα περιβόλια του Κάμπου.
Τα πρώτα γράμματα τα διδάκτηκα στο δημοτικό του Κλούβα. Μετά φοίτησα στο εξατάξιο τότε Γυμνάσιο Αρένων και αποφοίτησα το 1972 απο το Πρακτικό Τμήμα.
Το 1974 υπηρέτησα για τρία χρόνια στο Πολεμικό Ναυτικό.
Από τότε και μέχρι να με κτυπήσει το εγκεφαλικό το 2011, ασχολήθηκα κατά κύριο λόγο με γεωργικά αλλά και με πολλά άλλα βιοποριστικά επαγγέλματα.
