Στις σελίδες αυτές περιγράφεται ένας μακρύς περίπατος με φίλους, που άλλοι δεν υπάρχουν πια στη ζωή κι άλλοι χάθηκαν μέσα στη ζωή, γιατί οι δρόμοι μας χώρισαν, αλλά που τα ίχνη τους, εκείνα που νέοι αφήσαμε, είναι πάντα ζωντανά εντός μου. Ένας περίπατος που τελείωσε πια άλλα άφησε πίσω του τις ευωδιές της νιότης και τη ξεγνοιασιάς, βάλσαμο τώρα η ανάμνηση τους. Όταν έγραφα όσα η μνήμη μου ζει ακόμη, δεν ήξερα ότι ήταν ένας μέρος της ζωής, της ζωής μου. Πριν τα χειρόγραφα, σελίδες τυπωμένες τώρα, μεταφέρουν μια αλήθεια, εκείνη την αλήθεια που έζησα κάποτε και δεν την έχασα ποτέ. Είναι η αλήθεια που μας συνοδεύει και μας θυμίζει πόσο άνθρωποι είμαστε ακόμα και που αν το αντιληφθείς έρχεται στην ψυχή σου σαν ευεργεσία.
Αυτό το βιβλίο έχει εν μέρος αυτής της αλήθεια, όχι όλης, γιατί ποτέ δεν γράφεται όλη. Κρατάς μέσα σου ένα μέρος χωρίς να το θες. Μοιρασμένη στα κεφάλαια που έχουν έναν συμβατικό τίτλο είναι κρυμμένη κάπου ανάμεσα στις λέξεις, είναι εκεί και περιμένει να την αισθανθείς με ένα προσεκτικό διάβασμα.
Ο Βασίλης Δάρας γεννήθηκε στην Αμαλιάδα την 1 Ιανουαρίου 1922, μεγαλύτερο παιδί μια οχταμελούς οικογένειας, του Χρίστου και της Σοφίας Δάρα. Πέρασε δύσκολα μαθητικά χρόνια αλλά ξεπέρασε τη μιζέρια και τη φτώχια έχοντας έγκαιρα αποφασίσει ότι η ζωή είναι ένας αγώνας και πως έπρεπε να τον αντιμετωπίσει νικηφόρα. Η κατοχή τον βρήκε στα δεκαεφτά του και ήδη αγωνιζόμενο για την επιβίωση σε βαριές κτηματικές δουλείες, μέχρι την άφιξή του στην Αθήνα για σπουδές και για να αποφύγει τη σύλληψή του για την πατριωτική δράση. Με μύριες δυσκολίες κατάφερε να αποφοιτήσει από την Ανώτατη Εμπορική Σχολή καταταγείς στην Αστυνομία Πόλεων για να αντιμετωπίσει τα προς το ζην και τα έξοδα των σπουδών του. Απολύθηκε για τα κοινωνικά του φρονήματα. Αργότερα διώχθηκε και εξορίστηκε στον Άγιο Ευστράτιο και στη Μακρόνησο. Από το γάμο του με την Κωστούλα Βαρβαρήγου απέκτησε τρία παιδιά, την Κάτια, το Χρίστο και την Σοφία, που σήμερα διαπρέπουν ως γιατροί, αφού στα νιάτα τους συνδύασαν τη δύσκολη φοιτητική ζωή με τον αθλητισμό. Πανελληνιονίκες και βαλκανιονίκες στην κολύμβηση δόξασαν τα ελληνικά χρώματα επί σειρά ετών με περίλαμπρες νίκες και ρεκόρ. Για τις υπηρεσίες του στην κολύμβηση και το ρόλο του στην ανάδειξη των παιδιών του σε πρωταθλητές, τιμήθηκε από τον Κολυμβητική Ομοσπονδία Επιτροπής Κολύμβησης Αττικής. Η έφεσή του στα γράμματα, μετά τις άριστες μαθητικές και φοιτητικές του επιδόσεις, εκδηλώθηκε αργά, όταν οι συνεχείς αγώνες του για την οικογένεια και την αποκατάσταση των παιδιών του επέτρεψαν να κοιτάξει προς τα πίσω και να αποτυπώσει επεισόδια και σκηνές που είχαν καταχωρηθεί στη μνήμη του. Στα βιβλία του καταγράφονται οι εμπειρίες του από τη ζωή διάχυτες με τον τρόπο σκέψης που διαμόρφωσε με το πέρασμα των χρόνων και τα αισθήματά του που ποτέ δεν έπαψαν να ανήκουν στον ανθρώπινο και ανθρωπιστικό προσωπικό του χώρο. Είναι μόνιμο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
