Ένα φθινοπωρινό Σαββατόβραδο, οχτώ-εννιά νέοι, τρελοπαρέα, όλοι τους ένας κι ένας, κατηφορίζουν προς το Παγκράτι, τραγουδώντας καντάδες με τη συνοδεία κιθάρας και μαντολίνου, και κάνοντας ένα σωρό τρέλες μέσα στους έρημους δρόμους. Λίγο πιο πέρα σε ένα φτωχικό, μια κοπέλα ετοιμοθάνατη ξυπνάει από το λήθαργο, αναγνωρίζοντας τη φωνή που περνάει...
Αριστοκρατικά μεγαλωμένος, άριστα μορφωμένος, μοναχοπαίδι υπουργού, ανανεωτής της παράδοσης, ανοιχτά ομοφυλόφιλος, συνοδοιπόρος των κομμουνιστών, τοξικομανής, αυτόχειρας, ο Ναπολέων Λαπαθιώτης ξετυλίγει στη νουβέλα "Κάπου περνούσε μια φωνή" σελίδες μιας Αθήνας περασμένης, όπου πρωταγωνιστούν τα εργατόπαιδα των συνοικιών του 1915, ένας αδικαίωτος έρωτας και μια υποδόρια ομοφυλοφιλική έλξη.
Σε αυτή την πρώτη έκδοση της νουβέλας σε βιβλίο, ο Νίκος Σαραντάκος, πέρα από την ανάλυση και τον συσχετισμό της με το υπόλοιπο έργο του Λαπαθιώτη, παραθέτει εκτενές χρονολόγιο του ποιητή, με πολλά στοιχεία που δεν έχουν ως τώρα δημοσιοποιηθεί, προσθέτοντας μια ακόμα ψηφίδα στη μελέτη της ζωής και του πολύμορφου έργου του αυτόχειρα της οδού Κουντουριώτου.
