Συνολικώς επτά έτη παρήλθον από την πρώτη έκδοση του παρόντος και ύστερα από διάφορους προβληματισμούς και ενδιάμεσες έρευνες, επισκέψεις στον χώρο και συζητήσεις με φίλους, επιχειρώ την δεύτερα μετά χείρας έκδοση με την φιλάγαθη διάθεση και το ενδιαφέρον των αδελφών Κυριακίδη. Οι συμπληρώσεις και ορισμένες αναθεωρημένες απόψεις και συμπληρώσεις δικαιολογούν, φρονώ, το παρόν εγχείρημα. Και οπωσδήποτε σκεπτόμενος πως αυτό θα είναι χρήσιμο στον φιλίστορα, τον ειδικό, τον φοιτητή, αλλά και στον γενικό αναγνώστη.
Όλη αυτή η επταετής επεξεργασία είναι προσανατολισμένη, πάντοτε, στον χωροχρόνο του ιστορικού αυτού τμήματος της ευρύτερης Μικράς Ασίας και ισορροπημένη με νέες πληροφορίες ή και με άλλες που παραλείφθηκαν στην πρώτη έκδοση. Έτσι, έχω την σχετική ικανοποίηση ότι όλα τούτα τα νέα στοιχεία συμπληρώνουν, όσο γίνεται, την διαχρονία αυτού του χώρου· σημειωτέον, ότι ο χώρος αυτός τα τελευταία έτη ελκύει, δικαιολογημένους, την προσοχή πολλών Ελλήνων και ξένων λόγω της ιδιομορφίας του για πολλούς, αλλά και της ιστορίας του για τους πιο υποψιασμένους. Άλλωστε, η Καππαδοκία είναι άγνωστη για πλείστους λόγους στο ευρύτερο κοινό, ακόμη και στο επιστημονικό για δύο, κυρίως, λόγους. Ο πρώτος είναι η έλλειψη, για δεκαετίες, ενδιαφέροντος γι' αυτόν τον χώρο που εκκινούσε από την τουρκοφωνία των Ρωμηών πού το 1924 εγκατέλειψαν τις πατρογονικές εστίες τους κατ' εφαρμογήν της συνθήκης της Λωζάννης και που ζούσαν εν αυτοαπομονώσει, σε πολλές περιπτώσεις, ως ακόμη την δεκαετία του '60. Ο δεύτερος, η κακία των καιρών από το 1924 και εντεύθεν στην χώρα μας με την κατά καιρούς, επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η παντελής έλλειψη μελετών, από ελληνικής πλευράς, για την χριστιανική τέχνη των λαξευμένων ναών και πετρομονάστηρων της Καππαδοκία. [...]
(από τον πρόλογο του συγγραφέα)
Ο Αθανάσιος Καραθανάσης γεννήθηκε το 1946 στο Βόλο. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής (1969), πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Iνστιτούτο Bυζαντινών και Mεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας (1969-1972), στη Σορβόννη (Paris IV) και στην Ecole Pratique des Hautes Etudes (1979-1981). Το 1985, έγινε πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και διδάκτωρ των ίδιων σχολών το 1975 και 1987 αντιστοίχως. Είναι υπότροφος της Ακαδημίας Αθηνών. Έλαβε μέρος σε επιστημονικά Συνέδρια, εντός και εκτός Ελλάδος. Από το 1969 έως το 1972 διετέλεσε επιστημονικός συνεργάτης-ερευνητής στο Eλληνικό Iνστιτούτο Bενετίας και από το 1974 έως το 1987 Eρευνητής του I.M.X.A. Tο 1984, εξελέγη υφηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1988 εξελέγη επίκουρος καθηγητής του Tμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Aθηνών και από το 1989 αναπληρωτής Καθηγητής της Iστορίας του Eλληνικού Πολιτισμού στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το 1992, εξελέγη καθηγητής του ιδίου Πανεπιστημίου στο γνωστικό αντικείμενο της Iστορίας του Eλληνισμού. Διδάσκει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (Tμήματα Eλληνικής Φιλολογίας και Iστορίας - Eθνολογίας), καθώς και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (Παιδαγωγικά Τμήματα). Tο 1999, εξελέγη Πρόεδρος του Tμήματος Ποιμαντικής και Kοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του A.Π.Θ. Είναι παντρεμένος με την Eλένη-Aιμιλία Παπαεμμανουήλ και έχει δύο κόρες.
Μη Διαθέσιμο
