Καπνισμένο κόκκινο

Ένα μυθ-ιστόρημα σημείων
Συγγραφέας : Σταυρόπουλος, Σταύρος, 1961- , ποιητής/πεζογράφος
Εκδότης : Σμίλη
Έτος έκδοσης : 2013
ISBN : 978-960-6880-40-7
Σελίδες : 117
Σχήμα : 21x14
Κατηγορίες : Νεοελληνική πεζογραφία Νεοελληνική πεζογραφία - Αφήγημα

10.00 € 7.00 €




Το ερώτημα της ζωής και της ύπαρξης ήταν εξαρχής συνδεδεμένο με το τέλος του. Εκκινώντας από αυτό το τέλος και χρησιμοποιώντας ως καταχρηστικό φακό του την διατύπωση του Alain Badiou ότι ο άνθρωπος είναι μια αθάνατη ενικότητα, ο αφηγητής αυτού του -σαν τελευταίο- βιβλίου προσπαθεί να αναπλάσει έναν αποπλεύσαντα κόσμο από το δικό του μηδέν. Θέλει να παραστεί σαν μοναδικός μάρτυρας απογραφής του είδους που θα προκύψει, παρατηρώντας τα γεγονότα να συμβαίνουν. Από μια φλεγόμενη θέληση. Με τα μάτια να παραληρούν. Υπάρχει μια τεράστια εμπλοκή της θάλασσας. Ένα γυναικείο ερωτικό πορτρέτο. Μια υφέρπουσα νεκροφάνεια. Το νερό θα γεννήσει, με τον δικό του εκλεπτυσμένο τρόπο, σαν πίδακας, τη νέα ζωή. Θα υπάρξει εκεί, ανεπανάληπτα, με αχρησιμοποίητη σάρκα. Θα προέλθουν πατημασιές αθώες, δώρα του κόσμου σαν χνάρια παλιά. Και μέσα στην αμαρτία. Τελικά η θάλασσα, από χτισμένος τάφος υγρός, θα σκαρφαλώσει σε απέραντη μονάδα ζωής, εξαγνίζοντας την υποκειμενική μήτρα. Η έκσταση θα γεννήσει επιθυμία. Η επιθυμία, ως παιδικό πείσμα, θα γίνει ο χορός μιας τραγωδίας που ολοκληρώνεται. Ο ανθρώπινος θρίαμβος θα δοθεί απ’ τη θάλασσα, αλλά και εντός της. Το τέλος μπορεί να έχει συμβεί ήδη αλλού. Πριν. Όμως εδώ είναι η αρχή του.

Ο Σταύρος Σταυρόπουλος γεννήθηκε στο Μοσχάτο το 1961. Σπούδασε στο Παρίσι κοινωνιολογία και στην Αθήνα δημοσιογραφία, εγκαταλείποντας και τα δυο στη μέση χωρίς να πάρει πτυχίο. Συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα και εφημερίδες και υπήρξε για χρόνια κριτικός δίσκων και βιβλίου σε περιοδικά της εποχής. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 ήταν o ένας από τους δυο βασικούς συντελεστές του γνωστού underground περιοδικού Αγκάθι μαζί με τον Θανάση Μάνθο. Κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο "Διαμελίζομαι" το 1983 (εκδ. Βασδέκης, β΄εκδ. 1990 ) και μετά για πολλά χρόνια τα ίχνη του χάνονται μυστηριωδώς από τον εκδοτικό χώρο. Ξαφνικά, την άνοιξη του 2002, υπογράφει την νουβέλα "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου" (εκδ. Απόπειρα, β΄ εκδ. 2004), μια ποιητική καταγραφή για το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, όπου το νήμα της αφήγησης ξετυλίγεται παράλληλα με τον νοητό κύκλο που διαγράφει ένα βινύλιο που παίζει στη διαπασών τραγούδια της "ξεχασμένης" δεκαετίας του '70. Το βιβλίο θεωρήθηκε cult, "έγινε η επιτομή μιας γενιάς που διεκδίκησε πολλά και διαψεύστηκε, αλλά παραμένει ακόμα στο προσκήνιο". Το 2004 κυκλοφoρεί το ποιητικό λεύκωμα "Φως γυναίκας" (εκδ. Αστάρτη) σε συνεργασία με τον φωτογράφο Μανόλη Τσαντάκη, ένα εικαστικό πρότζεκτ όπου η φωτογραφική ανάπλαση του γραπτού λόγου και η ποιητική προσέγγιση της εικόνας λειτουργούν εξαγνιστικά, ως αυτοδύναμα στοιχεία αλλά και ως συλλογική ματιά πάνω στο μεγάλο μυστήριο των αισθήσεων. Το φθινόπωρο του 2005 κυκλοφορεί το αφήγημα "Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα" (εκδ. Απόπειρα ), μια προσπάθεια να ειδωθεί ο ερωτικός μύθος του "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου" από άλλη οπτική γωνία, με το γνωστό σκοτεινό και απόλυτα προσωπικό ύφος του συγγραφέα. Ο ίδιος το θεωρεί μια ηχηρή απόδειξη "ώριμης ανωριμότητας". Τον Οκτώβριο του 2007 κυκλοφορεί η ποιητική σύνθεση "Οι άλλοι που είμαι" (εκδ. Μεταίχμιο), μια πυκνότατη φόρμα συναισθημάτων - στα όρια του ποιητικού παράδοξου - ένα μεγάλο πεζό ποίημα που προβάλλεται ως ολιγόλεκτοι στοχασμοί πάνω στο σκηνικό των λέξεων, θυμίζοντας στενογραφημένες σημειώσεις για την ιστορία του βλέμματος. Το 2008 κυκλοφορεί η συλλογή κειμένων "Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν" (εκδ. Ελληνικά Γράμματα), μια απόπειρα να καταγραφεί μέσα από χρώματα η προσωπική επικαιρότητα του συγγραφέα κατά τα τελευταία επτά χρόνια. Μαζί και ένα συλλεκτικό βιβλίο με τον τίτλο "Unplugged" που περιλαμβάνει 5 συνεντεύξεις του, ένα ανέκδοτο κείμενο και ένα ανέκδοτο ποίημα. Τον Οκτώβριο του 2009 κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις" (εκδ. Μεταίχμιο): Ποιήματα τυφλωμένα απ' τη θέα της θάλασσας και με την άμμο κυριολεκτικά στα μάτια, που "φωνάζουν" για την ερημιά των λέξεων, για τη σιωπή του έρωτα, ποιήματα που εισχωρούν στον χώρο και τον χρόνο και διαπερνούν τα πάντα, αναγγέλλοντας ένα τέλος. Τον Μάρτιο του 2010 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απόπειρα ένα παράξενο βιβλίο, "Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια": Μια αγγελία μυθιστορήματος, θυροκολλημένη έξω από την σκηνοθεσία της γλωσσικής παρακαταθήκης και των δεδομένων του Κανόνα. Το βιβλίο αυτό, ως οριακό διακύβευμα, συγγενεύει με το παλιό μυθιστόρημα σε ότι αφορά την εικόνα της ιστορίας που μένει να ειπωθεί, διατηρώντας όμως, την μοναξιά της υβριδικής γραφής, όπου συγχωνεύονται, γοητευτικά και υποδόρεια, ο τόπος και η ουτοπία. Τον Ιούνιο του 2011 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ, το πιο φιλόδοξο, έως σήμερα, έργο του: Μια συλλογή κειμένων για το τέλος του ανθρώπινου μύθου, με τίτλο "Πιο νύχτα δεν γίνεται". Οι λέξεις αποκτούν εδώ άλλη σειρά, άλλη βαρύτητα, άλλους χρόνους. Τα πρόσωπα είναι υποφωτισμένα. Ο λόγος βάφει. Γίνεται άθυρμα, νέμεση, ηλικία. Δεν είναι ούτε ζωντανός, ούτε νεκρός. Μόνο θάνατος που περιγράφει ζωή. Σε ανοιχτή επικοινωνία με το "Πιο νύχτα", βρίσκεται o ποιητικός λόγος του "Μετά" που κυκλοφορεί τον Νοέμβριο του 2012 από τις εκδόσεις Απόπειρα: Ένα διαρκές παιχνίδι ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, στην ύπαρξη και την μη ύπαρξη, που εξαντλεί όλα τα αναγνωρίσιμα σχήματα για να τα επανεκκινήσει από το σημείο μηδέν. Ένα μηδέν της γραφής, του κόσμου, του ποιήματος. Το "Μετά" δεν είναι παρά ένα τελικό ποίημα για την στιγμή. Μια δωρεά, εν ζωή,






e-mail Facebook Twitter