Το επάγγελμα του πατέρα είχε αρκετές μεταθέσεις και μας ανάγκαζε σε συχνές μετακομίσεις. Κουβαλάω εικόνες από πολλούς τόπους, αλλά περισσότερο χαραγμένη μέσα μου είναι η μνήμη της μετακίνησης. Στο φορτηγό δίπλα στον οδηγό καθόταν ο πατέρας με τη μητέρα κρατώντας στην αγκαλιά τους την αδελφή μου κι εγώ στην καρότσα με τα πράγματα, που έτριζαν σε κάθε στροφή, και ορισμένα, παρά το δέσιμό τους, μετατοπίζονταν ελαφρά. Σφιγγόμουν γερά σε ένα σίδερο στήριξης του μουσαμά και κοιτούσα τον δρόμο και το τοπίο που χάνονταν πίσω μας. Μεγαλώνοντας έμαθα πως ο δρόμος ταχείας κυκλοφορίας που διασχίζαμε ήταν η εθνική οδός. Κατά μήκος της εθνικής οδού αισθάνομαι ότι κύλησε η ζωή μου, βιαστικά.
Ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν τα χρόνια.
Ο Αλέξανδρος Βαναργιώτης γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας το 1966. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Μέση Δημόσια Εκπαίδευση. Διηγήματα ή ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά "Πλανόδιον", "Μπιλιέτο", "Εντευκτήριο", "Οροπέδιο", "Πανδώρα", "Κηρήθρες", "Εμβόλιμον" και "Ραπόρτο". Δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο το 2009 με τίτλο "Διηγήματα για το τέλος της μέρας", εκδόσεις Λογείον.
