Η Γαλλική Επανάσταση είχε μεγάλους προδρόμους και υμνητές, αλλά δεν έλειψαν και οι ορκισμένοι αντίπαλοι, όπως ο Τοκβίλ, ο Ντε Μεστρ, ο Καρλάιλ και ο Μπερκ. Η κατά τεκμήριο αντιδραστική σκέψη παραγκωνίστηκε, με αποτέλεσμα ο ανειδοποίητος αναγνώστης να στερείται την ανάγνωση συγγραφέων σαν τον Ντε Μεστρ, τον οποίο ο Μπωντλαίρ, για παράδειγμα, θεωρούσε μοναδικό του δάσκαλο. Καταδικάζοντας το πνεύμα της Επανάστασης, ο Ντε Μέστρ παρέχει ένα πλήθος πληροφορίες για την πατρίδα του Σαβοΐα, αναλύει τους θεσμούς και προφητεύει πολλές από τις επιδημικές πολιτικές ασθένειες που θα ταλανίσουν τη νέα τάξη πραγμάτων η οποία επεβλήθη στη Γαλλία και ευρύτερα στην Ευρώπη. Η απολογητική του συντηρητισμού, των αριστοκρατικών αντιλήψεων και της φανατισμένης μεροληψίας παραδόξως σήμερα αναδίδει ένα πειστικό ήχο.
Ο Joseph de Maistre (1753-1821) είναι ο οξυδερκής διανοούμενος της παλινορθωτικής πολιτικής θεολογίας. Είναι η πηγή στην οποία επιστρέφει συνεχώς η συντηρητική σκέψη για να διαμορφώσει τον βαθύτερο οντολογικό κώδικα των εξουσιαστικών ελίτ. Η "Αιματηρή θυσία" αποτελεί την κομβική έννοια της θεωρίας του, κρατώντας σε συνοχή όλα τα επίπεδα της φυσικής και κοινωνικής τάξης, από την εξέλιξη της βιόσφαιρας μέχρι την ταξική σύγκρουση. Η παρουσίαση της σκέψης του γίνεται με τρόπο κριτικό, καθώς η αναμέτρηση με την επικαιρότητά της, είναι η αναμέτρηση του πνεύματος του σύγχρονου διαφωτισμού με το πνεύμα της σύγχρονης παλινόρθωσης.
