Όταν ο αέρας, το φως, η ζωή, εξαφανίζονται από μπροστά σου και ο θόρυβος της αμπάρας υπογράφει τη σωματική, ψυχική και πνευματική σου ασφυξία, τότε το απάνθρωπο κελί γίνεται πιο τρομερό κι από χιλιάδες εκτελεστικά αποσπάσματα. Κι αν αυτή, την πρώτη σου εμπειρία, τη νιώσεις σε ηλικία παιδική, δεν αποζητάς λύτρωση αλλού παρά μόνο στο θάνατο. Όμως ακόμα κι αυτός μέσα στο κενοτάφιο της αιχμαλωσίας σου σε απαρνείται. Αρκούν μόνο δύο λεπτά για να τρέξει η μηχανή του χρόνου μπροστά, μετασχηματίζοντας το εφηβικό προσωπάκι σε γέρικη προτομή. Όταν κάποτε η πόρτα ανοίγει, το παιδί έχει για πάντα χαθεί. Η αυτοεκτίμηση, η αξιοπρέπεια, η ελπίδα και κυρίως τα όνειρά σου, βρίσκονται πολτοποιημένα κάτω απ' τη σόλα τη μπότας του δεσμοφύλακα. Μόνη σου άμυνα καθίσταται ο φόβος και το "τυχοδιωκτικό" ταξίδι του νου. Παλεύεις με θεούς και δαίμονες, μα κανείς δε σου δίνει απάντηση, καθώς εσύ αενάως ρωτάς: Γιατί, γιατί, γιατί;;;
