ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΜΕΡΑ
Και τώρα τι; Τώρα που οι νύχτες έχουν
το ίδιο χρώμα και το φεγγάρι
ξέμεινε στη θέση του;
Παύση. Μια ανάσα ανάμεσα σε δύο κόσμους.
Πειραγμένες συχνότητες που εκπέμπουν στο άπειρο.
Μια ουδέτερη ζώνη, μουδιασμένες αισθήσεις
και ανάκατα όνειρα.
Θέλαμε να πετάξουμε μα χάσαμε τον ήλιο.
Δε μπορούμε να τρέξουμε γιατί τα πόδια μας
έχουν ματώσει.
Κάποιος είπε πως αύριο μπορεί να ξημερώσει.
Δεν πιστεύουμε πια στο αύριο, κάποτε όμως
είδαμε ένα τρελό ηλιοβασίλεμα.
Είναι αργά τώρα και πέφτω για ύπνο.
Αν δεις την ανατολή, ξύπνησέ με.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Μαύρο στο μαύρο.
Σκιές στο σκοτάδι.
Σιωπή, ένας ήχος που σου τρυπάει τ’ αυτιά.
Κάπου άναψε ένα φως, κάποιος σε σκέφτεται.
Κι άλλη σκιά, σπάει το σκοτάδι.
Από κάπου τρέχει νερό, τρέχουν και οι σκέψεις σου μαζί.
Ένας σκύλος γαβγίζει, είναι ο φόβος που σε κρατάει ξύπνιο.
Μια πόρτα κλείνει με θόρυβο και συ ανοίγεις παράθυρο.
Κάποιος σέρνει μια καρέκλα, τα δόντια σου τρίζουν.
Ένας χτύπος στον τοίχο, είναι η καρδιά σου που πάλλεται.
Ο αέρας κάτι σου σφυρίζει, μάλλον έβγαλε ψύχρα.
Φοράς φούτερ και ανάβεις τσιγάρο.
Ο καπνός είναι το σινιάλο και τ’ άστρα πιάνουν δουλειά.
