Κίτρινο ρώσικο κερί

Εκείνος στην Τασκένδη, πολιτικός πρόσφυγας του Εμφυλίου. Οι δικοί του, φίλοι και αντίπαλοι, στην Ελλάδα του '50 και του '60. Μοναδική γέφυρα ανάμεσά τους η αλληλογραφία. Τα χρόνια περνούν, οι πληγές δύσκολα επουλώνονται, η πατρίδα "του" να τραβάει τον δρόμο της, όπως συνηθίζει να κάνει μια όμορφη μα αλαζονική γυναίκα που δεν γυρίζει γύρω της το βλέμμα. Και η δική του ζωή στο μεταξύ να μαραζώνει, να λιώνει, να σβήνει... [...] Ο Ακρίβος κάνει μεγάλη οικονομία δυνάμεων και πετυχαίνει οπωσδήποτε ένα πολύ πυκνό αποτέλεσμα. [...] Εκείνο που έχει, νομίζω, τη μεγαλύτερη σημασία είναι οι ίδιες οι επιστολές: με γλώσσα φυσική και αβίαστη, με ύφος που διαφοροποιείται ανάλογα με τον εκάστοτε αποστολέα, καθώς και με πολύ προσεγμένη αλληλοδιαπλοκή και δραματουργία αποτελούν οπωσδήποτε την ισχυρότερη σύσταση, αλλά και το καλύτερο μέρος του βιβλίου.