Τα κείμενα τούτα μεταφέρουνε στο χαρτί περιστατικά μεγάλα, μικρά και παραμικρά με κοινό εφόδιο το λόγο των κοινών ανθρώπων -μια πράξη ζωντανή και τέλεια: ένα ποτήρι πες γεμίζει και πίνομε, το λεωφορείο σταματάει και μπαίνομε.
Η κοινή αυτή απαρατήρητη τελειότητα της στιγμής έχει αυξημένη σημασία, ακριβώς επειδή είναι "κοινή", επισημαίνει κάποια πραγματικότητα κοινή. Εδώ η πραγματικότητα είναι πόλεμοι, πείνες, προσφυγιές, καταδρομές, το κάθε περιστατικό διαγράφει και μυριάδες άλλα, ζωές, περιοχές ολόκληρες.
Η ανάγκη να ξεχνιούνται τα περασμένα δεν παραμέρισε ποτέ ολότελα την αντιστροφή της, είναι ζωντανή πράξη, εξαρχής το είπαμε, όποτε θυμούνται, ιστορούνε και μερικοί.
[...] Εξοικονομήσανε λοιπόν διάθεση και ώρα, μιλήσανε, γράψανε μερικοί, άντρες και γυναίκες, ένα δύο άλλοι μαζέψανε, φυλάξανε -η δοκιμή σηκώνει και συνέχεια.
Στα γραμμένα διορθώθηκε η ορθογραφία, περικόπηκε καμιά επανάληψη, ασυναρτησία από κείνες που βαραίνουν κάθε χειρόγραφο στην πρώτη του μορφή. Εδώ είναι όλα πρώτη και τελευταία μορφή. Δεν έχει προστεθεί πουθενά ούτε λέξη. Τα προφορικά διατηρούνε ίσως τυποποιημένο ύφος, ρυθμού κεινού που κατέγραψε. Και το μαγνητόφωνο λίγο πολύ τυποποιεί τους ήχους.
[...] Οι συνεργάτες καταλήξανε στην ανωνυμία, γνώριμη κατάσταση. Άλλωστε η γνησιότητα, είπαμε, είναι ιδιότητα σύνθετη, ένα όνομα έστω και φημισμένο δεν τη σφραγίζει.
Έλλη Παπαδημητρίου
(από τον πρόλογο στον Α' τόμο του "Κοινού λόγου")
