Ας θυμηθούμε: Στον Όμηρο ο ιδανικός ήρωας έπρεπε να διαπρέπει με τον λόγο στην αγορά όπως με τα ανδραγαθήματα στον πόλεμο, να είναι δηλαδή «μύθων τε ρητήρ έργων τε πρηκτήρ» (Ιλ. I, 443). Ευγλωττία και πράξη. Μόνον που στην Εκκλησία του Χριστού τα δεδομένα αυτά μεταμορφώνονται: «Λόγος έμπρακτος και πράξις έλλογος» δεν αφορούν πια τον πρωταθλητισμό γοήτρου στην αγορά και φόνων στη μάχη, αλλά τον πρωταθλητισμό της ευαγγελικής φιλανθρωπίας, που κηρύσσεται αλλά και πραγματώνεται έμπονα, ηρωικά. Στον Χρυσόστομο και στους Καππαδόκες έχουμε να κάνουμε με το έπος της χριστιανικής φιλανθρωπίας· με τον ευαγγελικό λόγο που μετουσιώνεται σε ζείδωρη πράξη, αλλά και την πράξη που σαρκώνει τον λόγο. Ακόμα και το cursus honorum των Ρωμαίων, η καριέρα δηλ. μέσα από τα τιμητικά αξιώματα της πολιτείας, αντιστρέφεται στην Εκκλησία· γίνεται cursus pudo¬rum, κούρσα ταπείνωσης, για την διακονία του πλησίον και τη δόξα του τριαδικού Θεού.
Ο Γεώργιος Δημητρίου Παναγόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1966. Σπούδασε Νομική, Ορθόδοξη Θεολογία και Βυζαντινολογία στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Μονάχου. Το 2006 ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάσθηκε ως Επιστημονικός Συνεργάτης της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Μονάχου και καθηγητής Μ.Ε. στην Ελλάδα. Από το 2006 προσφέρει υποστηρικτικό διδακτικό έργο στο Πανεπιστήμιο Πατρών, ενώ το 2008 εξελέγη Επίκουρος Καθηγητής Δογματικής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Βελλάς-Ιωαννίνων. Μελέτες του έχουν δημοσιευθεί στην Ελλάδα και το Εξωτερικό, ενώ έχει συμμετάσχει σε Διεθνή Επιστημονικά Συνέδρια σε Ελλάδα, Ιταλία και Γερμανία. Είναι μέλος της Ελληνικής Ιστορικής Εταιρείας.
