Τα γραπτά τεκμήρια εξακολουθούν και είναι, ακόμη και σήμερα, παρά την πρόοδο της τεχνολογίας και τον πολλαπλασιασμό των πληροφοριών (όχι όμως, παρ' όλα αυτά, και τον στοχασμό επί τούτων), η βασική πηγή, δηλαδή το βασικό εργαλείο, για τον ιστορικό. Παράλληλα, η ίδια η ιστορία των χειρογράφων (δηλαδή οι συγκυρίες και οι όροι παραγωγής τους καθώς επίσης η διάσωση ή καταστροφή τους, στο πέρασμα του χρόνου) συνδέεται αναποφεύκτως με τη συνολική ιστορία του χώρου, είτε σε τοπικό είτε σε εθνικό επίπεδο. Αυτό το δεδομένο αποτέλεσε τη βασική παράμετρο στην εξέλιξη σχετικών μαθημάτων και σεμιναρίων, τα οποία δίδαξα στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, τόσο σε προπτυχιακό όσο και σε μεταπτυχιακό επίπεδο, επί χρόνια. Το συγκεκριμένο βιβλίο, παρά το μικρό του μέγεθος, αποτελεί την καλύτερη τεκμηρίωση περί τούτου. Παράλληλα, στο ίδιο αυτό πόνημα αποτυπώνονται ερωτήματα, προβληματικές και υποθέσεις, οι οποίες προέκυψαν κατά την διάρκεια των μαθημάτων/σεμιναρίων.
Ο Κώστας Κόμης γεννήθηκε το 1953 στη Σκάλα Μεσσηνίας. Σπούδασε Στατιστική και Οικονομία στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά και Πολιτικές Επιστήμες στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Παρίσι, στη Γεωγραφία (Πανεπιστήμιο Νanterre) και την Ιστορία (Σορβόννη). Από το 1993 είναι λέκτορας στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, όπου διδάσκει τα γνωστικά αντικείμενα "Ιστορική δημογραφία του ελληνικού χώρου, 15ος -19ος αι.", "Μετακινήσεις του ελληνικού πληθυσμού, 15ος-19ος αι", "Οικονομικοί μηχανισμοί και Νοοτροπίες στον ελληνικό Χώρο, 15ος-19ος αι." και "Εισαγωγή στην ιστορία της νεοελληνικής κοινωνίας".
