Το βιβλίο έχει ως θέμα τις κοινωνικές πολιτικές στέγασης στην Ελλάδα.
Παρεμβάσεις που δεν εκπληρώνουν τα όσα υπόσχεται η Κοινωνική Πολιτική σε επίπεδο ακαδημαϊκό, ηθικό, αξιακό. Αντίθετα, ανάμεσα στις συμπληγάδες της οικονομικής κρίσης και των πολιτικών λιτότητας αρκούνται στην υποβοήθηση της αποτροπής του θανάτου των αστέγων. Η λογική που διαμορφώνεται είναι συνθηματικά η εξής: "λίγο η βοήθεια των ΜΚΟ, λίγο η προσπάθεια των αστέγων και δεν θα πεθάνουν". Την στιγμή που υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι οι άστεγοι αυξάνονται, οι εφαρμοζόμενες κοινωνικές πολιτικές παγιώνουν ένα υπολειμματικό μοντέλο έκτακτης ανάγκης. Μοντέλο στο οποίο η αστεγία προσεγγίζεται με μια διαχειριστική φιλοσοφία αποσκοπώντας στην ανακούφιση των πιο ακραίων και δημόσια ορατών συμπτωμάτων της.
