"Λίγες διδασκαλίες παρέμειναν τόσο εσωτερικές ενώ συνάμα άσκησαν τόσο βαθιά επιρροή όσο εκείνη του Marcel Mauss. Μόνο όσοι γνώρισαν και άκουσαν τον Mauss μπορούν να αποτιμήσουν το χρέος τους απέναντί του και να εκτιμήσουν πλήρως τη γόνιμη σκέψη του· μια σκέψη πυκνή και γι' αυτό ενίοτε αδιαπέραστη, γεμάτη όμως αναλαμπές, με περιστροφικά διαβήματα που έμοιαζαν με εκτροπές τη στιγμή ακριβώς που η πιο απροσδόκητη διαδρομή οδηγούσε στην καρδιά του προβλήματος. Η επίδραση του Mauss δεν περιορίστηκε μόνο στους εθνογράφους, μηδενός εξαιρουμένου, αλλά επεκτάθηκε τόσο στους γλωσσολόγους, ψυχολόγους, ιστορικούς θρησκειών και ασιατολόγους, όσο και στον τομέα των κοινωνικών και των ανθρωπιστικών επιστημών" (Levi-Strauss).
Εξετάζοντας τις "Σχέσεις της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας", στο πρώτο από τα τέσσερα άρθρα του τόμου αυτού, ο Mauss προσανατολίζεται στη μελέτη "γεγονότων η κοινωνική φύση των οποίων διαπλέκεται άμεσα με τη βιολογική φύση του ανθρώπου". Ένα τέτοιο δείγμα, μια ακραία περίπτωση της συλλογικής υποβολής πάνω στο άτομο, παρουσιάζεται στο "Φυσικό αποτέλεσμα της ιδέας του θανάτου". Ο ίδιος προβληματισμός γύρω από τη σχέση ομάδας και ατόμου διέπει και τις "Τεχνικές του σώματος", καθώς διαπιστώνει ότι κάθε κοινωνία επιβάλλει στο άτομο μια αυστηρά προσδιορισμένη χρήση του σώματός του. Στην "Έννοια του προσώπου", τέλος, ιχνογραφεί τη βαθμιαία ανάπτυξη μιας κατηγορίας που έχουμε καταλήξει να θεωρούμε φυσική.
O Marcel Mauss (1872-1950), ανηψιός και στενός συνεργάτης του Emile Durkheim, ίδρυσε μαζί του το περιοδικό Annee Sociologique, γύρω από το οποίο συσπειρώθηκε η γαλλική κοινωνιολογική σχολή. Δίδαξε στην Ecole Pratique des Hautes Etudes από το 1901 και στο College de France από το 1930, ενώ υπήρξε συνιδρυτής, με τους Levy-Bruhl και Rivet, του γαλλικού Ινστιτούτου Εθνολογίας (1926). Εγκυκλοπαιδικός νους με εξαιρετικά πλατιά μόρφωση και εκπληκτικές εθνογραφικές και γλωσσικές γνώσεις, άφησε τη σφραγίδα του στην κοινωνιολογική και ανθρωπολογική σκέψη του 20ού αιώνα: το έργο του, παρότι αποσπασματικό, έδωσε έμπνευση σε μια πλειάδα πολύ διαφορετικών μεταξύ τους στοχαστών και στάθηκε στη ρίζα αρκετών μεταγενέστερων διανοητικών εξελίξεων. Μερικά από τα έργα του: "De quelques formes primitives de classification" (1903, σε συνεργασία με τον E. Durkheim, ελλ. μτφ. "Μορφές πρωτόγονης ταξινόμησης", Gutenberg 2001), "Essai sur la nature et la fonction du sacrifice" (1899, σε συνεργασία με τον H. Hubert), "Essai sur le don, forme et raison de l'echange dans les societes archaiques" (1925, ελλ. μτφ. "Το δώρο", Καστανιώτης 1979), "Manuel d'ethnographie" (1947).
