Η προβληματική μας αυτή έχει να κάνει με όλη την ανάλυση που παραθέτουμε και το κεντρικό ερώτημα του κατά πόσον η τρομοκρατία αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας ή μια απλή πολεμική πράξη, όπως ισχυρίζονται οι τρομοκράτες. Η απάντηση για την Κοινωνιολογία είναι αβίαστη και σαφής: Η τρομοκρατία ήταν, είναι και θα παραμείνει έγκλημα κατά της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Κανένας δεν θα μπορέσει με κανένα λογικό επιχείρημα να νομιμοποιήσει πρακτικές που επιδίδονται σε ένα τυφλό πόλεμο με θύματα μονίμως τους αμάχους, τα παιδιά και τους αθώους πολίτες. Στο όνομα ποιου πολέμου; Ο πόλεμος είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που διαθέτει κοινωνική νομιμοποίηση ως ultima ratio μιας άμυνας, που προκύπτει πάλι από μηχανισμούς: το κοινωνικό αίσθημα άμυνας, όπως έχουμε γράψει στο έργο μας "Εισαγωγή στη Στρατιωτική Κοινωνιολογία". Η τρομοκρατία όμως δεν αποχελεί θεσμικά αποδεκτό πόλεμο κατά μιας συγκεκριμένης κατάστασης. Μετατρέπεται οβιδιακά πλέον στην επικοινωνιακή πραγματικότητα της εποχής μας σε μιαν υπερτρομοκρατία. Στρέφεται σαφέστατα κατά της κοινωνίας συνολικά και ο τρομοκράτης δρα ταυτόχρονα ως inimicus αλλά και hostis, ως εχθρός και πολέμιος της ανθρώπινης υπόστασης και αξιοπρέπειας, κατά των στοιχειδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αξιών του πολιτισμού μας.
Η απόπειρα να προσεγγίσουμε κοινωνιολογικά το φαινόμενο της τρομοκρατίας και να εξηγήσουμε τους μηχανισμούς λειτουργίας του καθώς και τους τρόπους με τους οποίους οι ανθρώπινες κοινωνίες αντιδρούν και το αντιμετωπίζουν δεν είναι επιστημονικά εύκολη. Οι πρακτικοί στρατηγικοί τρόποι αντιμετώπισης της που καταστρώνονται και υιοθετούνται, θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να εξεύρουν μεθόδους που να μη στρέφονται κατά του ανθρώπου και των στοιχειδών δικαιωμάτων του αλλά κατά του τέρατος της τρομοκρατίας. Ένα φάντασμα πλανάται πλέον πάνω από τις ανθρώπινες κοινωνίες: Η Τρομοκρατία. Τι είναι όμως η Τρομοκρατία; Ασύμμετρη απειλή, όπως εννοιολογικά αποπειρώνται να την ορίσουν και να την τυπολογήσουν οι στρατηγικοί αναλυτές; Μια νέα μορφή πολέμου; Η ίδια η "οβιδιακή" μεταμόρφωση του πολεμικού φαινομένου στον 21ο αιώνα; Η παγκοσμιοποίηση ενός ανομικού πολεμικού "πράττειν" μέσα από μια δυνητική πραγματικότητα; Ίσως η τρομοκρατία να αποτελεί ιστορικά τον 4ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος παρέμεινε "Ψυχρός" και, ευτυχώς, δεν "θερμάνθηκε" ποτέ. Μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, το τέλος της Ιστορίας ή η Ιστορία του τέλους;
Ο Γεώργιος Καφφές γεννήθηκε το 1963 στο Περιστέρι Αττικής. Το 1968 αποφοίτησε από το Τμήμα Κοινωνιολογίας Παντείου και, στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου, ένα χρόνο αργότερα, απόκτησε μεταπτυχιακό τίτλο Κοινωνιολογίας D.E.A. από το πανεπιστήμιο Paris-X-Naterre. Το 1991 ανακηρύχθηκε διδάκτορας κοινωνιολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο με άριστα και τα συγχαρητήρια της Εθνικής Επιτροπής Κρίσης. Αμέσως μετά τη στρατιωτική του θητεία, από το 1993 κι έπειτα, διδάσκει Κοινωνιολογία στο αρχαιότερο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας μας, τη στρατιωτική σχολή ευελπίδων. Έχει επίσης διδάξει για πολλά χρόνια Κοινωνιολογία στη σχολή ικάρων και στη σχολή ναυτικών δοκίμων. Παραδίδει σεμινάρια στη σχολή εθνικής άμυνας όπου είναι και αναπληρωτής σύμβουλος σπουδών και έχει συμμετάσχει σε επιστημονικές δραστηριότητες της ανώτατης διακλαδικής σχολής πολέμου. Έχει κληθεί να διδάξει στη στρατιωτική ακαδημία της Γαλλίας Saint-Cyr και συνεργάζεται με την στρατιωτική ακαδημία West Point των Η.Π.Α. για κοινωνιολογικά θέματα. Είναι από τα πρώτα μέλη του συλλόγου Ελλήνων Κοινωνιολόγων, μέλος επίσης σε πολλούς διεθνείς επιστημονικούς φορείς. Είναι παντρεμένος με ένα παιδί. Μιλάει γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά.
