"Ο Κολοκοτρώνης με τις 18 εικόνες του, μοιάζει με ποτάμι απ' όπου αναβρύζει ο κρουστός λαϊκός λόγος του ποιητή. Λόγος αυθεντικά λαϊκός. Ο κάθε στίχος, γιομάτος ζωντάνια, στολίζει και ιστορεί τα πάθη και τις δόξες του λαού μας. Το έργο, επικό στη μορφή του, δωρικό στη δομή του, φέρνει παραστατικά στο θεατή ένα μεγάλο κομμάτι της επαναστατημένης ζωής του λαού μας. Ο πόλεμος, η πολιτική και οι πολιτικάντες, ο εσωτερικός διχασμός, οι πολέμαρχοι , οι απλοί άνθρωποι του λαού που πολεμάει με τους Τούρκους και τους κοτζαμπάσηδες. Και μέσα από τις καταστάσεις ξεπετιούνται θεατρικοί ήρωες γνήσιοι, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Κρεβατάς, ο Δ. Υψηλάντης, ο Φιλήμων, ο Ζαΐμης και τόσοι άλλοι.
Τιμούμε την πρωτοβουλία των "Ελεύθερων Καλλιτεχνών" να φέρουν το έργο κοντά στο λαό. Πρέπει όμως να τονίσουμε πωε άξιζε στον "Κολοκοτρώνη" η αίθουσα του Εθνικού Θεάτρου στην οποία ταιριάζουν έργα εθνικά. Γιατί ο "Κολοκοτρώνης" είναι ένα δραματικό ποίημα εθνικού ήθους και φρονιματισμού. Αλλά ποιος προσέχει τέτοιες λςπτομέρειες;".
(Σ. Δρομάζος, "Καθημερινή", 13-1-1977)
Βασίλης Ρώτας (1889-1977). Ο Βασίλης Ρώτας γεννήθηκε στο Χιλιομόδι του νομού Κορινθίας. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Συνιδρυτής της Φοιτητικής Συντροφιάς το 1910. Υπηρέτησε στους βαλκανικούς πολέμους ως Έφεδρος Αξιωματικός και κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου κλείστηκε στα στρατόπεδα του Γκαίρλιτς και του Βέρλ. Πολέμησε επίσης στη Μικρασιατική Εκστρατεία, ενώ κατά τη διετία 1921-1922 υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία του Βερολίνου. Αποστρατεύτηκε το 1927 σε διαθεσιμότητα και με το βαθμό του συνταγματάρχη και από τότε αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία και το θέατρο. Βασικός συνεργάτης του περιοδικού του Κωστή Μπαστιά Ελληνικά Γράμματα και ιδρυτής του Λαϊκού Θεάτρου Αθηνών (1930-1937), που έκλεισε η δικτατορία του Μεταξά, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής οργάνωσε το Θεατρικό Σπουδαστήριο (στο οποίο δίδαξαν μεταξύ άλλων ο Μάρκος Αυγέρης, ο Σοφία Μαυροειδή - Παπαδάκη και ο Μάνος Κατράκης) και το Θέατρο στο Βουνό (1944, με τη συνεργασία μελών της ΕΠΟΝ). Πέθανε στην Αθήνα. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1908 από τις σελίδες του Νουμά, ενώ άρθρα, χρονογραφήματα, κριτική θεάτρου και μαρτυρίες δημοσίευσε στον παράνομο τύπο, στα Καλλιτεχνικά Νέα, τα Ελεύθερα Νέα, τα Νεοελληνικά Γράμματα, τη Βραδυνή, την Πρωία, την Εστία και μεταπολεμικά (1961-1965) στο περιοδικό Θέατρο του Κ.Νίτσου και στο Λαϊκό Λόγο (1965-1967). Δημοσίευσε επίσης ποιήματα, διηγήματα και θεατρικά έργα, ενώ στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου πέρασε και για το σημαντικό μεταφραστικό έργο του των απάντων του William Shakespeare, ενώ ιστορική έμεινε η μετάφρασή του από την κωμωδία του Αριστοφάνη Όρνιθες για την παράσταση του 1961 από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Στο σύνολο του συγγραφικού έργου του Βασίλη Ρώτα, πρωτότυπου και μεταφραστικού κυριαρχεί ο ιδιόμορφος δημοτικιστικός λόγος του, εμπνευσμένος από το δημοτικό τραγούδι και η λαϊκή ρομαντική κοσμοθεωρία του, καθώς επίσης επιρροές από το λαϊκό θέατρο του Καραγκιόζη, τη σαιξπηρική δραματουργία και το αρχαίο ελληνικό δράμα. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Βασίλη Ρώτα βλ. Ζήρας Αλεξ. - Γεωργουσόπουλος Κώστας, «Ρώτας Βασίλης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9α. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988 και Βασίλης Ρώτας (1889-1977)· Πρόλογος- Εισαγωγή: Βούλα Δαμιανάκου - Επιμέλεια ύλης: Ελένη Βασιλοπούλου. Αθήνα, 1979.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
