Ο έκτος αιώνας υπήρξε από τους πιο ταραγμένους στην ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τα σύνορά της απειλούνταν από διάφορους εισβολείς: Ούννους, Βανδάλους, Γότθους, Σαρακηνούς, Πέρσες. Όλοι αυτοί όμως αντιμετώπιζαν με φόβο και σεβασμό το όνομα του Βελισάριου, που ήταν δεινός ιππέας και πολεμιστής, καθώς και στρατηγός εξαιρετικής ευφυίας και θάρρους. Ο Βελισάριος οδηγούσε τις στρατιές του Αυτοκράτορα και πήγαινε οπουδήποτε τον έστελνε ο Ιουστινιανός: πότε στα ανατολικά σύνορα του Ευφράτη, πότε στην Καρχηδόνα, από την άλλη μεριά της Μεσογείου κα πότε στη Ρώμη.
Στο παλάτι της Κωνσταντινούπολης, ο Ιουστινιανός, έρμαιο της συζύγου του Θεοδώρας που είχε κατασκόπους της παντού, δολοπλοκούσε και μηχανορραφούσε. Ο Ιουστινιανός μισούσε το Βελισάριο για τις επιτυχίες που σημείωνε, για την ευγένεια του χαρακτήρα του και για τη μεγάλη δημοτικότητά του. Αλλά ο Βελισάριος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε να σώσει την Αυτοκρατορία...
