Κοιτάζοντάς το από μακριά κάθε φορά, διαπιστώνεις πως αυτό το Χρυσοπράσινο Φύλλο δεσμεύει το βλέμμα με το σχήμα και τη θέση του στο χάρτη. Σκέφτεσαι πως η αφέντρα του η Αφροδίτη ίσως το άφησε εκεί απλωμένο για να 'ναι προφυλαγμένο σ' ετούτη την άκρα αγκαλιά της Μεσογείου^ να 'ναι προστατευμένος ο έρωτας και η γοητεία των γραμμών του.
Ακούγοντας τη φωνή της Κύπρου, παρατηρώντας από κοντά το αυτονόητο δίκιο της παντοτινής υπόστασής της, που δεν μπορεί να καταργήσει κανείς πρόσκαιρος Αττίλας, καταλαβαίνει κανείς τη ζωή. Μαθαίνει τι είναι έρωτας και πόνος, πόλεμος, αγώνας και βάσανο, απαντοχή και ελπίδα, θάλασσα και γη, γλώσσα και ιστορία, μνήμη και ανάγκη. Αντιλαμβάνεται πως αυτός ο εξ υπαρχής τόπος είναι βαθύ θεμέλιο της ανθρώπινης οντότητας και συμμερίζεται πλέον αμέριστα τον ποιητή: «Φωνή Κυρίου επί των υδάτων. Νήσός τις εστί». Ένα νησί όπου η στενότητα του χώρου καταργείται από τον αρίφνητο πλούτο της ύπαρξής του, για τον οποίο μιλούν μεγάλοι Ελλαδίτες και Κύπριοι δημιουργοί από τις σελίδες του Λογοτεχνικού Ημερολογίου.
