Ο Κωστής Παλαμάς (1859-1943) εξαιρετική ποιητική μορφή, πρώτος ανάμεσα στους μεγάλους νεοέλληνες ποιητές, τεχνίτης του στίχου αλλά και του πεζού, με έργο πλατύ και σύνθετο, ποιητικό, διηγηματογραφικό, κριτικό, χρονογραφικό, θεατρικό, πλούτισε τη νεοελληνική λογοτεχνία. Οι πολυάριθμοι τόμοι του έργου του συνιστούν το μνημειοδέστερο ποιητικό οικοδόμημα στη νεοελληνική γραμματολογία.
Στην παρούσα έκδοση ανθολογήθηκαν ποιήματα αντιπροσωπευτικά του απόλυτου λυρισμού του ποιητή αλλά και ποιήματα που πιστοποιούν τη θέση του μέσα στην κοινωνία, μέσα στο έθνος του, στην εποχή του. Επίσης ποιήματα σύντομα, λιγότερο μακρόστιχα, με επικαιρική χροιά. Όλα προϊόντα της πολύπλευρης προσωπικότητάς του, του στοχασμού του, της αδιάκοπης εργασίας του, των οραμάτων του, των μεγάλων αισθημάτων του, των ακράτητων παθών του, της ιδεατής φυγής του μέσα στην απέραντη φύση και των ονειροπολήσεών του για την επικράτηση στη γη των υψηλών ιδανικών.
Ο Κωστής Παλαμάς ήταν απόγονος μιας παλαιάς οικογένειας που εμφανίσθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα. Γενάρχης της υπήρξε ο Παναγιώτης Παλαμάρης.
Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1859. Σε ηλικία 7 χρονών έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς. Σε ηλικία μόλις 16 χρονών αρχίζει σπουδές νομικής, ακολουθώντας το επάγγελμα του πατέρα του.
Το 1876 έρχεται στην Αθήνα όπου και γράφεται στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Γρήγορα όμως θα εγκαταλείψει τη Νομική, και έτσι αποφασίζει να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Παρά το ότι θα ασχοληθεί με τη ΝΕΑ ελληνική λογοτεχνία, το πρώτο του έργο, που θα δημοσιευτεί το 1876 με τίτλο "Ερώτων 'Eπη" θα γραφτεί σε υπερκαθαρεύουσα.
Το 1886 θα κυκλοφορήσει η πρώτη του συλλογή στη δημοτική και το 1889 δημοσιεύεται ένα από τα καλύτερα έργα του, ο "Ύμνος της Αθηνάς", ο οποίος θα βραβευτεί στο Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό. Αυτό είναι και το πρώτο του βραβείο. Εισηγητής του διαγωνισμού αυτού ήταν ο Νικόλαος Πολίτης.
Το 1892 δημοσιεύει τη συλλογή "Τα μάτια της ψυχής μου", η οποία βραβεύτηκε και αυτή, το 1890. Το 1897 γίνεται γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών, δουλειά για την οποία αμοιβόταν αρκετά καλά, και έτσι απέκτησε την οικονομική άνεση για να συνεχίσει το έργο του.
'Ενα χρόνο αργότερα, το 1898, δημοσιεύει δύο ποιητικές συλλογές, το "'Αστυ" και τον "Τάφο". Ακολουθεί μια περίοδος έμπνευσης και ο Παλαμάς γράφει το 1900 τους "Χαιρετισμούς της Ηλιογέννητης", το 1904 την "Ασάλευτη Ζωή", το 1907 τον "Δωδεκάλογο του Γύφτου", το 1910 την "Φλογέρα του Βασιλιά" και το 1919 "Τα Δεκατετράστιχα", τα οποία δημοσιεύονται και στην Αλεξάνδρεια.
Το 1925 παίρνει το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και με την ίδρυση της Ακαδημίας των Αθηνών γίνεται και ένα από τα βασικά στελέχη της. Το 1928 δημοσιεύει τους "Δειλούς και σκληρούς στίχους" (Σικάγο) και το 1930 ή, κατά άλλους, το 1931 γίνεται πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.
Πεθαίνει στην Αθήνα, στις 27 Φεβρουαρίου 1943, και η πάνδημη κηδεία του μετατρέπεται σε εκδήλωση αντίστασης του ελληνικού λαού εναντίον του Γερμανού κατακτητή.
