«Λεπτές Χορδές». Λεπτή η ισορροπία του ανθρώπου στη μάνα γη, εύθραυστη στον συμπαντικό χρόνο. Η φύση έχει άπειρες αντανακλάσεις στο ποιητικό σκηνικό του Άγι Χαραλαμπίδη, άλλοτε ως σύμβολο κι άλλοτε ως σκηνικό δράσης, άλλοτε ως μεταφορά μιας συναισθηματικής κατάστασης κι άλλοτε ως φορέας υπέρτατων αξιών.
Στο έργο του εμφανίζονται δύο αντίθετες τάσεις: η παρουσίαση μιας ζωής γεμάτη σοφία, ομορφιά και χάρη, αλλά και η απεικόνιση της σκληρής όψης της καθημερινότητας. Και στις δύο περιπτώσεις ο ποιητής εκφράζεται με τα μάτια της ψυχής του έχοντας βαθιά γνώση ότι η φύση είναι η δύναμη του σύμπαντος.
Στο σύρμα πάνω / μονάχο κελαηδεί / ή μήπως θρηνεί; / Τη συντροφιά του καλεί / ή τον Πλάστη του υμνεί;
Παράλληλα, ο προικισμένος Άγις Χαραλαμπίδης με την ποιητική του φλέβα τολμά και στέκεται απέναντι στον θάνατο,
τη φθορά, τη μοναξιά, την απουσία, προσπαθεί να διαφύγει τον ασφυκτικό κλοιό που δυναστεύει τον νου,
μα τον έλκει η απεραντοσύνη του θαύματος.
