Τα διηγήματα αυτής της συλλογής εκδόθηκαν για πρώτη φορά στην αγγλική γλώσσα, σε λογοτεχνικά περιοδικά στην Αμερική και στον Καναδά ("Quarry", "Indiana Review", "Antietam Review", "Paralos"). Περιλαμβάνονται τα διηγήματα: "Δέκα βήματα το πολύ για να ραγίσεις μια καρδιά", "Ο άλλος Λιούμπιτς", "Πώς μαθαίνει ο Χένρυ" (How Henry learns), "Βόρεια του Τορόντο" (North of Barrie), "Όλο το γιασεμί του κόσμου" (All the jasmine in the world), "Ο φύλακας του ζωολογικού κήπου της Βαγδάτης" (The zookeeper of Baghdad), "Είναι η παραφορά, άραγε, που εξηγεί την αρμονία αυτή;", "Τα κόκκινα κρεμμύδια" (A hearse full of onions), "Ούτε λέξη", "Ο άνθρωπος που αρνιόταν τη σπατάλη".
"[...] Αν, ωστόσο, το "Δέκα μύθοι και μια ιστορία" υπομνηματίζουν για τον έλληνα αναγνώστη και μια οικεία πολιτική ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, το βιβλίο "Λεπτή γραμμή" καθώς τοποθετείται σε διάφορες χώρες του κόσμου και με ήρωες πρόσωπα που η ζωή τους δεν θα καταχωρηθεί ούτε στα "ψιλά" των εφημερίδων, η μαγεία του αναγνώστη δεν έχει άλλη εξήγηση παρά την εμβέλεια της πεζογραφικής δύναμης του Νίκου Παπανδρέου. Πρώτιστα ο ίδιος ο τίτλος, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιδιοφυής. Ενώ όλα τα διηγήματα του βιβλίου, όσο κι αν αξιοποιούν ασήμαντα ιδιωτικά περιστατικά, τοποθετούνται σε χώρες με μακραίωνη ιστορία και πολιτισμό, είναι μια μόνο "λεπτή" γραμμή, σαν αόρατη, που πάλλεται μέσα στον αέρα και ενώνει τα αισθήματα και τις ψυχές των ανθρώπων. Αλλά και τις περιπέτειές τους που αν και κοινές σε όλους τους ανθρώπους, οι ίδιοι που τις ζούνε, φαντάζονται ότι τους ανήκουν κατ' αποκλειστικότητα. Έτσι ώστε η μοναξιά τους να φαίνεται πιο αιχμηρή και ο πόνος τους πιο αβάσταχτος, ενώ ο συγγραφέας αυτά τα αισθήματα τα κάνει ακόμη πιο οξέα γιατί η γραφή του δεν υπογραμμίζει απολύτως τίποτε, αντίθετα αποπνέει μια τρομακτική ηρεμία. Ενώ ταυτόχρονα αισθανόμαστε αυτή τη λεπτή γραμμή, που ενώνει τα αισθήματα άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων, να ζώνει ως μια νοητή γάζα την υδρόγειο σφαίρα, ν' αντιπροσωπεύει παράλληλα έναν πολιτισμό δυναμικότερο και ουσιαστικότερο από τον "γνωστό" μας πολιτισμό, που καθημερινά τόσα στόματα πιπιλίζουν την ύπαρξη και την αναγκαιότητά του."
(απόσπασμα από κριτική παρουσίαση του Θανάση Θ. Νιάρχου)
Ο Νίκος Παπανδρέου ήρθε στον κόσμο ένα Σάββατο το Σεπτέμβρη του 1956, στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας. Σαν καλό παιδί, απέκτησε διάφορα εφόδια, τυπικά και μη: πτυχίο bachelors στα οικονομικά από το πανεπιστήμιο του Yale (1979), Masters στη Δημόσια Διοίκηση στο Woodrow Wilson School (1981), και ντοκτορά (Ph. D.) στα οικονομικά από το Princeton (1986). Αργότερα, όταν άρχισε πια να ασχολείται πιο εντατικά με τη συγγραφή, απέκτησε το πιο αγαπημένο του πτυχίο, το Masters of Fine Arts από το πανεπιστήμιο του Vermont (1994). Έκανε τη στρατιωτική του θητεία στην αεροπορία (1986-1987). Δίδαξε οικονομικά στην Ελλάδα και στην Αμερική, δούλεψε στην World Bank για δυόμισι περίπου χρόνια, δίδαξε αμερικανική λογοτεχνία και για πολλά χρόνια έκανε στατιστική ανάλυση για ερευνητές στην ιατρική. Αρθρογραφεί σε δύο ελληνικά περιοδικά, κάνει οικονομικές και στατιστικές μελέτες, και όποτε έχει χρόνο χαζεύει το απέραντο θαύμα που ονομάζεται αιγαιοπελαγίτικη θάλασσα και ελληνικό ουρανό. Τα πρώτα του λογοτεχνικά κείμενα είναι γραμμένα στα αγγλικά, με μεταφραστή προς τα ελληνικά, αρχικά, τον Ερρίκο Μπαρτζινόπουλο και επιμελητές τον Θανάση Νιάρχο και τον Χριστόφορο Λιοντάκη, και αργότερα τον ίδιο. Έχει γράψει πέντε βιβλία: το βιογραφικό μυθιστόρημα "Δέκα μύθοι και μια ιστορία" (Καστανιώτης, 1995· εκδόθηκε στην Αγγλία με τίτλο: "Father Dancing. An Invented Memoir", Penguin UK, 1996, και στην Αμερική με τίτλο "A Crowded Heart", Picador USA, 1998· ήταν υποψήφιο για το "Los Angeles Times First Fiction Award" του 1999· κυκλοφορεί ακόμη στα γερμανικά και στα αραβικά), τη συλλογή διηγημάτων "Λεπτή γραμμή" (1997), το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας "Ο κλεπτομνήμων" (2002), το δοκίμιο "Ανδρέας Παπανδρέου: η ζωή σε πρώτο ενικό και η τέχνη της πολιτικής αφήγησης" (2003) και το θρίλερ "Μέρες σαν κι αυτές" (2005). Άρθρα, δοκίμια και διηγήματά του κυκλοφορούν στην Αμερική, στον Καναδά και στην Ελλάδα.
(φωτογραφία: Μαριλένα Σταφυλίδου, 2001)
