Οι βεβαιότητες του παρελθόντος, όπως τεκμηριώνουν την αντίληψη του κόσμου και του ανθρώπου, και όπως ορίζουν δικαιώματα και ανάπτυξη, δοκιμάζονται στις πολύπλοκες και απαιτητικές διαδρομές του καιρού μας. Η παρουσία τους, καταλυτική από τα προεόρτια της Γαλλικής Επανάστασης ως τις μέρες μας, δεν παύει να δίνει απαντήσεις για τη ζωή και τον βίο, το κράτος, τον λαό, το πολίτευμα, το δίκαιο. Σήμερα ωστόσο, η συσσώρευση των απαντήσεων και ο σχολιασμός της αλήθειας τους δεν περιορίζουν το βάρος του ερωτήματος τι; Δηλαδή, τι κράτος, τι λαός, τι πολίτευμα, το δίκαιο. Και εντέλει: τι ζωή, τι βίος, τι άνθρωπος.
Ο λόγος της σκέψης δεν έχει άλλο εφαλτήριο εκτός από τα κεκτημένα του παρελθόντος του, ώστε να αντιμετωπίσει το ερώτημα, όχι ως νέο ζήτημα, αλλά ως διαρκή ευκαιρία. Καθώς τα κεκτημένα είναι πια "ερείπια" του οικοδομήματος των απαντήσεων, η σχέση μαζί τους δεν είναι παρά ζαριές, όπου το αποτέλεσμα, σε συνάφεια με το ερώτημα, διαφέρει από τη μια ζαριά στην άλλη. Σε αυτήν την επιλογή, ο λόγος της σκέψης, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του παίκτη, επιδεικνύει την υποψία της απορίας του: το ερώτημα δεν υποχωρεί. Τολμάει λοιπόν ο λόγος της σκέψης να επιδείξει τις ζαριές του: "τι" είναι το κράτος, "τι" είναι ο λαός, το πολίτευμα, το δίκαιο. Φτάνει έτσι σε ένα κατώφλι, όπου θα προσέξει τι έχουν κομίσει τα "ερείπια" και τι απλώνεται στον ορίζοντα του, ώστε να σταθεί εκεί για την επόμενη ζαριά, για το επόμενο αποτέλεσμα.
Αυτό το βιβλίο εξυπηρετεί την αριστοκρατική όψη της απελπισίας του λόγου, που το ερώτημα δεν παύει να πολιορκεί.
Ο Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής, πεζογράφος και μεταφραστής, γεννήθηκε το 1940. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, ολλανδικά και σλοβενικά. To πρώτο βιβλίο του κυκλοφόρησε το 1962. Το 1995 αποκήρυξε ένα μεγάλο μέρος του συγγραφικού του έργου και ξανάγραψε τα μυθιστορήματα: "Σχόλια σχετικά με την περίπτωση", "Στα ίχνη της παράστασης", "Προς Οφρύνιο", "Το άγαλμα", "Το μήνυμα", "Η πρόσοψη". Αυτοί οι έξι τίτλοι συγκροτούν μια ενότητα που ονόμασε "Εξάμετρον". Έγραψε, επίσης, τα δοκίμια "Ο Φεβρουάριος αιών", όπου συνοψίζει τις κύριες εξελίξεις του 20ού αιώνα, "Παραμύθι της λογοτεχνίας", όπου υποστηρίζει πως η λογοτεχνία, έτσι όπως γίνεται αντιληπτή από την Αναγέννηση ως τις μέρες μας έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής της, και "Μνήμη και μνήμη", όπου συγκρίνει την ιστορική μνήμη με τη μνήμη του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Οι σπουδαιότερες μεταφράσεις του είναι: "Γαργαντούας και Πανταγκρυέλ" (Ραμπελαί), "Δοκίμια" (Μισέλ ντε Μονταίνι), "Οraculo Manual" και "'Ηρωας" (Μπαλτάσαρ Γκρασιάν), "Τα ποιήματα του Αλμπέρτο Καγιέιρο" (Φερνάντο Πεσόα), "Η πεδιάδα στις φλόγες" (Χουάν Ρούλφο). 'Εχει βραβευτεί με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας (1981), είναι Ιππότης της Τάξης Τεχνών και Γραμμάτων της Γαλλίας και μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων. Διατηρεί το site www.philipdracodaidis.gr στο Internet, όπου μπορεί κανείς ν' αναζητήσει τις περιλήψεις, καθώς και χαρακτηριστικά αποσπάσματα των έργων του.
Μη Διαθέσιμο
