Οι σελίδες που ακολουθούν προσκαλούν τον αναγνώστη σε μια περιπλάνηση στα παραδοσιακά μονοπάτια της κινεζικής λογοτεχνίας και τέχνης. Δεν του προσφέρουν λοιπόν μια κλασική ιστορία του είδους, πράγμα που θα απαιτούσε μια πολύτομη δημοσίευση κι έναν άλλο, μάλλον αφηγηματικό τρόπο γραφής, αλλά μια διαφορετική προσέγγιση, πιο "ιμπρεσιονιστική" ίσως και, ελπίζω, εξίσου, αν όχι περισσότερο ελκυστική.
Το βιβλίο βασίζεται, ως ένα βαθμό, σε επιλογή κειμένων που γράφονταν και, τις περισσότερες φορές, δημοσιεύονταν σε διάφορες περιοδικές εκδόσεις, ανάλογα με τις ανάγκες της διδασκαλίας μου και τις προσωπικές μου αναζητήσεις. Μερικά κείμενα συμπληρώθηκαν με πιο αναλυτική επεξεργασία, άλλα προστέθηκαν τώρα. Τα μεταφρασμένα ποιήματα και λοιπά κείμενα επιλέχθηκαν μέσα από τη μελέτη διαφόρων γαλλικών και αγγλικών δημοσιεύσεων και, σε κάθε περίπτωση, τα ονόματα των μεταφραστών που με βοήθησαν στην ελληνική απόδοση αναφέρονται στις σημειώσεις των κεφαλαίων. Στις σημειώσεις έχουν περιληφθεί και βιβλιογραφικά ή αλλά στοιχεία πληρέστερης πληροφόρησης, που παρέχουν στον αναγνώστη την ευχέρεια της αναζήτησης ή της παράκαμψής τους, χωρίς να επιβαρύνονται τα κείμενα. [...]
(από το επεξηγηματικό σημείωμα της συγγραφέως)
Η ιστορικός τέχνης Κλαίρη Παπαπαύλου σπούδασε στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Παρίσι, ΗΠΑ, Τόκυο), με ελληνική κρατική (ΙΚΥ) και με ξένες υποτροφίες. Κατέχει διπλώματα ιστορίας και αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ιστορίας της (ευρωπαϊκής) τέχνης και αισθητικής από τή Σορβόνη, μεταπτυχιακό και διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϋ (UCB), μετά από μακρόχρονη ειδίκευση στον Απωανατολικό πολιτισμό και ειδικότερη έρευνα σε θέματα της τέχνης και της στενής σχέσης της με τη λογοτεχνία. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Κίνα, στο πρόγραμμα πολιτιστικών ανταλλαγών των δυο χωρών (1984) και δημοσίευσε, σε αυτόνομες ή συλλογικές εκδόσεις (εγκυκλοπαίδειες κ.ά.), πολλές μελέτες σινοϊαπωνικού ή συγκριτικού χαρακτήρα, καθώς και κείμενα ευρύτερου περιεχομένου. Ξεκίνησε τη διδασκαλία του κινέζικου και του Ιαπωνικού πολιτισμού στις φιλοσοφικές σχολές των Πανεπιστημίων Κρήτης (1983-1985) και Αθηνών (1994-1997), πολύ πριν από την πρόσφατη ίδρυση Τμημάτων Ασιατικών Σπουδών, στο Καποδιστριακό και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Συνέβαλε στην εξοικείωση του φοιτητικού και του ευρύτερου κοινού με τον Απωανατολικό πολιτισμό, μέσα από συμμετοχές σε Συμπόσια και Συνέδρια, και ομιλίες ή σεμινάρια σε διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα και πολιτιστικούς φορείς (Πανεπιστήμια Πειραιώς, Πατρών, Ιωαννίνων, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, πρώην ΕΛΙΑΜΕΠ, Αρχαιολογική Εταιρεία, ανοικτό Πανεπιστήμιο Δήμου Αθηναίων, ΧΕΝ Αθηνών κ.α.). Μετά την απόσυρσή της από την ενεργό υπηρεσία, συμβάλλει ανελλιπώς και πάντοτε στα πλαίσια της διδασκαλίας του Απωανατολικού πολιτισμού, στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Λαϊκού (ανοικτού στο κοινό) Πανεπιστημίου της Εταιρείας των Φίλων του Λαού, της οποίας είναι Εταίρος. Είναι βραβευμένη από την Ακαδημία Αθηνών (με έπαινο για το έργο της "Αναζητώντας τον Άνθρωπο" σε μονοπάτια της Ευρώπης και της Άπω Ανατολής, 2000) και από την ιαπωνική κυβέρνηση (με έπαινο του Υπουργού Εξωτερικών, για τη συνολική προσφορά της, 2006).
